Μια μέρα θα σε ξανασυναντήσω. Θα σε πετύχω τυχαία σε μια πλατεία μιας, όχι και τόσο μεγάλης, ευρωπαϊκής πόλης. Θα έχω έρθει εκεί για δουλειά, ίσως για διακοπές, αλλά μόνος μου. Και 'συ, καλοντυμένη και περιποιημένη, θα τρέχεις στους δρόμους έχοντας αργήσει για τη δουλειά λίγα λεπτά. Και θα 'ναι φθινόπωρο, αλλά ο ήλιος θα λάμπει πίσω από κάτι λίγα, ξεχασμένα σύννεφα δίνοντας μια ζεστή, γλυκιά απόχρωση στον ουρανό της μέρας εκείνης. Τρίτη, ίσως Τετάρτη απόγευμα θα 'ναι και ο κόσμος, αποπνικτικός, θα πηγαίνει πάνω, κάτω, μπρος, πίσω, σ' αυτή τη, μάλλον Ιταλική πλατεία, μη πολύ ξέροντας τι ακριβώς ψάχνει. Και κάπου εκεί μέσ' στη βαβούρα των παπουτσιών τους θα συναντηθούμε. Και αμέσως θα σ' αναγνωρίσω, αν και θα 'χεις αλλάξει πολύ από "τότε" όπως και 'γω. Και θα σε χαιρετήσω μ' ένα χαμόγελο, ενώ εσύ θα μου το ανταποδώσεις με μια ματιά απορίας, αρχικά. Μετά όμως από μερικά δευτερόλεπτα που θα μ' αναγνωρίσεις, ο χρόνος ξαφνικά θα παγώσει. Ίσως και να κυλήσει ένα δάκρυ χαράς απ' τα μάτια σου. Η τσάντα απ' το χέρι σου θα πέσει ασυναίσθητα και 'γω, μη μπορώντας να πάρω το βλέμμα μου απ' τα μάτια σου, θα κάνω επιφυλακτικά ένα βήμα μπροστά. Και τότε, θα ακουστεί η φωνή σου μέσα απ' αυτά τα τόσο γλυκά, λεπτά χείλη. Αυτή η φωνή που με τίποτα δε μπορώ να ξεχάσω. Και η μόνη φράση που θα βγει απ' το στόμα σου: "I missed you so much" (μιας και δεν ξέρεις καλά ελληνικά)... "I missed you too" θ' απαντήσω με σιγανή φωνή και αμέσως θα μ' αγκαλιάσεις σαν να 'ναι η τελευταία φορά...
Ω ναι, σίγουρα έτσι θα γίνει...
Τα καθ’ ημάς
Πριν από 1 μήνα