What More?

The day we stop "looking" is the day we die...

Ώρες ώρες απορώ πως γύρισε έτσι ανάποδα ο κόσμος και εγώ ακόμη δεν το 'χω πάρει χαμπάρι.. Απορώ πως γίνεται να έχω ό,τι θέλω και να μη μου λείπει τίποτα, όταν τ' απέκτησα όλα χωρίς καν να κάνω τίποτα..! Όταν το σκοτεινό μονο-πάτι μπροστά μου ήταν προφανές που θα κατέληγε σαν μαθηματική πρόοδος.. Όταν εγώ ο ίδιος είχα αρχίσει να χάνω τις τελευταίες ελπίδες μου, που δεν είμαι και άνθρωπος που πιστεύει στις ήττες... Όταν όλα έμοιαζαν να παίρνουν το δρόμο τους.. Κακός, στραβός, πάντως δρόμος, χωματόδρομος.. Και τώρα ξαφνικά στρώθηκε κόκκινο χαλί και περπατάω πάνω σ' ουράνιο τόξο..!

Θεέ μου, τι κακό έκανα και μου φέρεσαι τόσο καλά?...

A Silent Walk In Thoughts

Κοίταζα τις φωτογραφίες των ημερών μας.. Τις κοίταζα πολύ ώρα μα δε μπορούσα να με βρω σε καμία τους.. Έμοιαζαν όλες λευκές και ανούσιες.. Μα δε μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω αυτό.. Είπα πως απλά μάλλον χρησιμοποιούσαμε χαλασμένη φωτογραφική.. Και το έχαψα.

Πνίγομαι σ' αυτό το δωμάτιο τώρα, θέλω λίγο αέρα, καθαρό, ξένο. Που να μην το ξέρω και να μη με ξέρει. Θέλω να με χτυπήσει απότομα σαν τους βιαστικούς περαστικούς που δεν τους χωράει ο τόπος και μετά να με χαϊδέψει σαν το πιο γλυκό χέρι που γνώρισα ποτέ μου.. Και φυσικά μετά σαν σωστός άγνωστος θα μου ζητήσει μια τυπική συγγνώμη και εγώ θα τη δεχτώ και μ' ένα βεβιασμένο, μπαγιάτικο χαμόγελο θα φύγω.. Ένα χαμόγελο σαν αυτά που αφήνουν οι κλόουν μετά την τελευταία τους υπόκλιση και ύστερα εξαφανίζονται καθώς πέφτει το απρόσωπο εκείνο χειροκρότημα.. Και όταν το παιδάκι ρωτήσει για το που πήγε αυτός ο περίεργος τύπος, η μητέρα του θα το καθησυχάσει λέγοντάς του πως θα ξανάρθει.. Και εκείνος έρχεται και ξανάρχεται.. Και πάντα με το ίδιο χαμόγελο.. Ώσπου μια μέρα χάνεται στα χρώματά του και το παιδάκι μένει με την απορία..

Βγήκα στο μπαλκόνι μα δε μου 'φτασε.. Ντύθηκα πρόχειρα και πήγα μια βόλτα. Κάπου εκεί ανάμεσα στ' ανώνυμα και ξεχασμένα απ' τους ανθρώπους στενάκια μπας και βρω την ησυχία να μου κάνει λίγο παρέα όσο εγώ θα μιλάω μόνος μου.. Όσο θα της λέω τις αδιάφορες γι' αυτήν ιστορίες μου.. Όσες πια (θέλω να) θυμάμαι...
Και πάνω που βρήκα δύναμη να βγω, πάλι βρέχει εκεί έξω.. Κάτι τέτοιες ώρες μου τη σπάει η βροχή.. Όχι η πολύ, η λίγη.. Αυτή που ρίχνει αργά και βασανιστικά μία μία τις σταγόνες της στο μέτωπό μου και δε μ' αφήνει να ηρεμήσω, να ξεχαστώ.. Σαν ένα δάχτυλο, πιθανότατα δείκτης, που σε χτυπάει ελαφρά και σπαστικά συνεχώς στο κούτελο θέλοντας να σου θυμίσει όλα αυτά που παλεύεις με τόσο κόπο να ξεχάσεις.. Με κόπο σιωπής... Για να μην πληγώσεις άδικα, να μην πληγωθείς.. Να μη ξεσπάσεις, να μην πέσεις και σπάσεις, ν' αντέξεις.. Στο χρόνο, στις λέξεις, τις σκέψεις...

Και τώρα μοιάζω κάπως καλύτερα (ίσως επειδή δε γίνεται χειρότερα).. Περπατάω. Σε κάθε στροφή στρίβω, σε κάθε διάβαση αλλάζω κατεύθυνση.. Και πάντα όπου μπορώ απ' τη μεριά του δρόμου. Δε μπορώ τα πεζοδρόμια, με πιάνει κλειστοφοβία. Τα πεζοδρόμια είναι για τ' αυτοκίνητα, άκουσα ένα "κιθαρίστα του Θεού" να λέει μια μέρα καθώς περνούσα από δίπλα του, στη μέση του δρόμου..!
Το εκνευριστικό χέρι ευτυχώς τώρα έφυγε απ' το κεφάλι μου.. Είχα πει θα κάτσω λίγο, αλλά μετά από τόση ώρα χάθηκα.. Στις σκέψεις του παρελθόντος πάλι.. Ηττημένος και αδύναμος κάθισα σ' ένα πεζούλι να κάνω ένα τσιγάρο. Αυτό που δεν έκανα ποτέ κι όμως συνέχεια καπνίζω.. Ούτε η μοναξιά δε με ήθελε δίπλα της.. Σε σιχάθηκα, μου είπε και αφού μαλώσαμε για τριακοστή τρίτη φορά πήρα το δρόμου του γυρισμού.. Και η βροχή ξανάστησε background ενώ εγώ κρατούσα ρυθμό με τις μπότες μου να βυθίζονται στα λασπόνερα.. Και να που φτάσαμε, που να μη φτάναμε.. Μπήκα μέσα και αμέσως έτρεξα πίσω σου, πίσω μου, σ' εκείνες τις φωτογραφίες.. Μα και πάλι παραμυθιάστηκα και τελικά τις έβαλα στη θέση τους καταπίνοντας την απορία.. Και είναι και άγευστη και δύσπεπτη να πάρει! Τις έβαλα στο συρτάρι των ξεχασμένων, των ανύπαρκτων, στο κομοδίνο και το τριπλοκλείδωσα.. Και σαν καλύτερη, κλασσική λύση, αφέθηκα στην αγκαλιά της κουβέρτας μου.. Καληνύχτα, μου ψιθύρισε και χάθηκε και η σκιά μου στο βασίλειο της νύχτας καθώς έκλεινα το φως του δωματίου με την ελπίδα να καταφέρω να κοιμηθώ και πάλι...

Και τα κατάφερα. Μα όταν ξύπνησα δεν ήταν εκεί. Ούτε καν το συρτάρι.. Μάλλον δεν ήταν ποτέ εκεί...

My Weakness

Φοβάμαι που φοβάμαι γιατί ποτέ μου μέχρι σήμερα δεν έμαθα πως είναι να φοβάσαι...

Και αν μαθευτεί ο φόβος μου? Μόλις δημιούργησα ένα αδύνατο σημείο μου... Και τώρα πως σε αντιμετωπίζεις?...

The Last Show

Απόλυτη σιωπή. Όλοι κάθισαν στις θέσεις τους αμίλητοι και ακίνητοι σαν νεκροί και κάρφωσαν τα βλέμματά τους στη σκηνή.. Τα φώτα έσβησαν.. Η μεγάλη κόκκινη κουρτίνα σηκώθηκε. Ξεκινάει, ξεκίνησε.. Και τώρα περιμένουμε με αγωνία.. Είπαν πως έχουν δουλέψει αρκετά και πως έχει πρωτότυπη υπόθεση.. Μας υποσχέθηκαν πολλά και πλέον ήρθε η ώρα ν' αποδείξουν τι αξίζουν.. Γι' αυτούς και όχι τόσο για εμάς...

Και όμως μας απογοήτευσαν.. Το ίδιο σενάριο με το περσινό, ακριβώς το ίδιο.. Ένα χρόνο μετά και δεν άλλαξε τίποτα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μη συνέβη τίποτα.. Δε λέω, καλά παίζουν τα παιδιά, αλλά είναι κρίμα για τον κόπο τους, τον κόπο μας... Μόνο οι ρόλοι άλλαξαν, όχι οι ηθοποιοί, μόνο οι ρόλοι.. Κατά τα άλλα μέχρι και οι κινήσεις τους είναι ίδιες.. Και είναι αστείο αν είσαι από κάτω και παρακολουθείς.. Καλά, πως νόμισαν ότι θα μας ξεγελάσουν έτσι απλά με μια αλλαγή ρόλων? Αυτό ήταν όλο?...
Στο πρώτο δεκάλεπτο είχαν ήδη αρχίσει να φεύγουν.. Στο μισάωρο δεν είχε μείνει ούτε ματιά.. Είπαν πως ξέρουν.. Πως η εξέλιξη είναι αναμενόμενη.. "Χάσιμο χρόνου" ήταν η φράση της βραδιάς.. Ένα ένα τα σκυμμένα κεφάλια άδειασαν την αίθουσα.. Έμεινα μόνος. Κολλημένος στο κάθισμα λες και δε μπορούσα να κουνηθώ.. Γιατί βαθιά μέσα μου είχα μια ελπίδα.. Ήθελα να δω το τέλος, ακόμη κι αν ήταν το ίδιο. "Πάμε να φύγουμε" ακούστηκε μια αντρική φωνή από δίπλα μου, αλλά εγώ τον έδιωξα με μια γρήγορη κίνηση του χεριού μου χωρίς καν να γυρίσω το βλέμμα μου.. Και το έργο συνεχίστηκε κανονικά μέχρι την τελευταία σκηνή...
Τα θλιμμένα τους πρόσωπα, με δάκρυα στα μάτια ευχαρίστησαν το κοινό και υποκλίθηκαν όλοι μαζί στο τέλος της παράστασης.. Το χειροκρότημά μου ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε πριν σβήσουν και πάλι τα φώτα...

Trapped In Your Own Dream

Έψαξα παντού...

Κάποιος είπε πως βρήκε τη σκιά σου, κάποιος είπε ότι είδε τα μάτια σου, άλλος πως άκουσε τη φωνή σου και άλλος πως ένιωσε το άγγιγμά σου. Κανείς όμως δεν ήξερε που να σε βρει, που θα σε βρω.. Και όμως δεν το έβαλα κάτω, συνέχισα να ψάχνω.. Τις μέρες με τα μάτια, τις νύχτες με την καρδιά μου. Απ' τις πιο πολυσύχναστες πλατείες των μεγαλύτερων πόλεων μέχρι τα πιο ξεχασμένα σοκάκια των μικρότερων νησιών.. Μέσα σε κάθε λέξη και συναίσθημα, σε κάθε νότα, πινελιά και χρώμα.. Και όμως, δε σε βρήκα πουθενά.
Και έτσι τυχαία μια μέρα, ηττημένος βαδίζοντας προς το δρόμο της σιωπής, εμφανίστηκες ξαφνικά μπροστά μου. Ξεπήδησες μέσα απ' τα όνειρα των ονείρων μου σαν άγγελος θεόσταλτος.. Και έγινε η νύχτα μέρα, η θλίψη μου χαμόγελο. Και μ' εκείνο το πρώτο σου φιλί μου έδειξες πως δεν είναι όνειρο και όμως εγώ ακόμη να πιστέψω.. Γιατί όλο έρχεσαι και έπειτα φεύγεις.. Γιατί φοβάμαι μη φύγεις και δε ξανά γυρίσεις, έτσι ξαφνικά όπως ήρθες στη ζωή μου..

Και όσο θέλω τόσο διστάζω, όσο πιο κοντά μου σ' έχω τόσο νιώθω πως σε χάνω.. Και να ξεφύγω πλέον δε μπορώ. Δηλητήριο το φιλί σου, με παγιδεύει στο παιχνίδι σου. Και ότι δίνεις παίρνεις πίσω και πάντα χάνω εκεί που λέω πως κερδίζω.. Εθισμένος πλέον ρίχνω τα ζάρια και αφήνομαι στον ήχο της τύχης.. Και όπου πατάς ακολουθώ και στο ρυθμό σου πια χορεύω.. Γιατί είναι αλήθεια πως φοβάμαι, αλλά τουλάχιστον τώρα ζω.

Έψαξα παντού.
Και τελικά σε βρήκα. Μα δυστυχώς δεν ήξερα με ποιον πήγα να τα βάλω...

For These I Love

Καμιά φορά είναι ωραίο ν' ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου που ίσως ήξερες, αλλά ποτέ πριν δεν είχες επιβεβαιώσει.. Τρεις απλοί κανόνες λοιπόν είναι αρκετοί για να σε βάλουν σε σκέψεις...

Έχουμε και λέμε:

1. Να αναφέρεις ποιος σε προ(σ)κάλεσε.

2. Να καταγράψεις 10 πράγματα που αγαπάς.

3. Να προ(σ)καλέσεις κι εσύ με τη σειρά σου 10 ακόμη φίλους.

Υπαίτιος όλων λοιπόν το αγαπημένο μας φρουτάκι, ο Annanas!

Και ξεκινάω, με τυχαία βέβαια σειρά:

Αγαπώ,

1. τα όνειρα, όλα ακόμη και τους εφιάλτες. Γιατί είναι έμμεσες εμπειρίες. Βλέπεις τον εαυτό σου σε καταστάσεις, πραγματικές ή μη, και τον τρόπο με τον οποίο ίσως θ' αντιδρούσες και στην πραγματικότητα. Μ' αρέσει το οποιοδήποτε συναίσθημα σου δημιουργείται την ώρα που ξυπνάς λες και ό,τι έγινε ήταν αληθινό...

2. το φεγγάρι, γεμάτο ή μη. Μου αρκεί να το βλέπω εκεί ψηλά..

3. τις (αμπελο)φιλοσοφίες της νύχτας με φίλους μέχρι να βγει ο ήλιος το πρωί..

4. να περπατάω σε πολυσύχναστους δρόμους ακούγοντας μουσική.. Χωρίς λόγο, χωρίς κάποια υποχρέωση για να μπορώ να πηγαίνω με ό,τι ταχύτητα θέλω ανάλογα τη διάθεσή μου..

5. να παίζω κιθάρα κοντά σε θάλασσα, μέρα ή νύχτα σχεδόν το ίδιο είναι.. Μου τη δίνει όμως άμα έχει πολύ αέρα!

6. τα παραμύθια και τους μύθους, με λίγα λόγια λατρεύω τη μαγεία στη ζωή..

7. να λύνω γρίφους και να σπάω ρεκόρ στ' οτιδήποτε μου δοθεί ευκαιρία..

8. να ζωγραφίζω, αλλά μόνο με μολύβια γιατί δε μπορώ τα χρώματα στις ζωγραφιές.. Λατρεύω τις σκιές..

9. να γράφω μουσική, αναζητώντας φυσικά κάθε φορά το "καλύτερο" κομμάτι του κόσμου.. Είτε στην κιθάρα, είτε στο πιάνο, είτε απλά τραγουδώντας..

10. να ψυχολογώ και να προβλέπω αντιδράσεις στους γύρω μου.. Πολύ ή λίγο γνωστούς, δεν έχει σημασία..

11. (Bonus) τη Sambuca και γενικά τα ποτά και τα ξενύχτια με καλή παρέα... (Δε θα μπορούσα να μη βάλω αλκοόλ στη δεκάδα, την ένιωθα λειψή)!

Και κάπου εδώ αρχίζει ο τρίτος κανόνας τον οποίο όμως θ' αλλάξω κάπως..

Θα προσκαλέσω λοιπόν και εγώ με τη σειρά μου τους εξής 6 bloggers:

1. Τον Αποτέτοιο

2. Τη Σεισάχθεια

3. Τη Γλύκα

4. Την Katerina

5. Τη Sweet Truth

6. Το Spy

Περιμένουμε...