Off You Go...

 

 

Πάμε πάλι απ' την αρχή... Πλάκα κάνεις έτσι? Μετά απ' όλα όσα έγιναν, μετά απ' όσα έκανες, ακόμη ελπίζεις?. Πίστευες πως θα... Πως μπόρεσε το φτωχό σου μυαλουδάκι να νομίσει πως θα το ανεχτώ αυτό, πως θα δεχτώ τη συγγνώμη σου σαν να μην έγινε ποτέ?.. Ακόμη απορώ πως τα βρήκες με τον εαυτό σου, πως κοιμάσαι τα βράδια.. Και τώρα όλα καλά, όπως τη πρώτη μέρα που σε γνώρισα. Εκείνη την καταραμένη μέρα που όλα έμοιαζαν απλά και όμορφα...
Ξύπνα, κοίτα λίγο γύρω σου, όλοι τυφλοί μ' ένα άχρηστο ζευγάρι μάτια καλοπερνούν στο ψέμα, μη μπορώντας να δουν την αλήθεια. Την αλήθεια πίσω απ' τις στολισμένες λέξεις σου, πίσω απ' τις ανούσιες πράξεις μου. Και τι κάνουμε τώρα? Δε νομίζεις πως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να κρυβόμαστε?. Απ' αυτούς, από εμάς.. Δεν ήμαστε πια μικρά παιδιά, καιρός να κόψουμε τα παραμύθια και τα ψευδαισθησιακά παιχνίδια.. Ξέρεις, κουράστηκα.. Χαζομάρα μου, αλλά πίστευα ότι μπορούσα να σε κάνω ν' αλλάξεις.. Έστω και για μία μόνο φορά να σε κάνω να νιώσεις κάτι. Για τον άλλον, για 'μένα. Ξέρω είναι δύσκολο, αλλά είχα μια κρυφή ελπίδα πως κάπου κάπου γίνονται και εξαιρέσεις, πως θα ορίμαζες κάποια στιγμή και θα καταλάβαινες. Όμως πάλι έκανα λάθος.. Δεν πρόκειται να διορθωθείς ό,τι κι αν πω, γι' αυτό και εγώ θα πάψω ν' ασχολούμε.. Από τότε που σε θυμάμαι ό,τι ξεκινάς να κάνεις τ' αφήνεις στη μέση και πολλές φορές αυτό είχε και σε 'μένα επιπτώσεις.. Φτάνει πια. Θα σ' αφήσω λοιπόν στη μιζέρια σου να πνίγεσαι συνέχεια στα ίδια λάθη. Γιατί είσαι ανίκανος ν' αντισταθείς και αδύναμος για να επιλέξεις κάτι με σιγουριά.. Και με συγχωρείς, αλλά τελειώνει ο χρόνος μου για να τον ξοδεύω στους αδύναμους.. Έλεγες ότι σ' αρέσει το ρίσκο, αλλά στα δύσκολα πάντα προσπαθούσες να βολευτείς και να ξεφύγεις. Και στο τέλος τι πετυχαίνεις? Παραμένεις στη σκιά αγκαλιά με την αποτυχία. Ούτε εσύ ξέρεις τι θέλεις πλέον... Αναρρωτιέμαι κι αν ποτέ ήξερες.. Κρίμα πάντως που σε παράτησες έτσι απλά. Σε λυπάμαι.. Μακάρι μια μέρα να βρεθεί κάποιος να σου δείξει το δρόμο η να το βρεις μόνος σου, έστω και καταλάθος, και να μην καταλήξεις όπως και οι όμοιοι σου..

Two In One

Πριν λίγους μήνες έτυχε να δω κάτι που με ξάφνιασε πραγματικά μετά από πολύ καιρό.. Ήταν ένα όνομα, ένας τίτλος, που θα 'λεγες πως έβγαζε φωνή απ' το στόμα μου, πως μιλούσε με τις λέξεις μου και εγώ με τις δικές του.. Και αυτό δεν άργησε να φανεί...

Ένα blog, μια (ά)γνωστη κοπέλα και η φράση: "Whispers Of Silence"...

Πριν αρκετές μέρες λοιπόν, εκτός απ' τις απανωτές συμπτώσεις όλο αυτό τον καιρό, κάτι όμορφα περίεργο συνέβει.. Οι ψίθυροι της Κατερίνας μου χάρισαν ένα λουλουδένιο βραβειάκι γιατί όπως αποδείχτηκε η σχέση μας είναι καρμική.. Και ορίστε το Sunshine Blog-Award.!

 

...Πόσο όμορφο να ξέρεις πως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι γύρω σου, μακριά σου, ίσως άγνωστοι, ίσως έμμεσα γνωστοί, που πολλές φορές νιώθουν όπως εσύ.. Που ξέρεις πως ενώ δε σε ξέρουν σε καταλαβαίνουν, σε νιώθουν. Που είναι δίπλα σου χωρίς καν να κουνηθούν απ' την καρέκλα τους, που σ' αγγίζουν χωρίς καν ν' απλώσουν το χέρι τους.. Που με ένα βραβειακί τους θα φτιάξουν τη μέρα και θα σε κάνουν να χαμογελάσεις ακόμη κι αν η διάθεσή σου είναι σκ....

Σ' ευχαριστώ ψιθυριστά...

Τώρα εγώ βέβαια θα έπρεπε να χαρίσω με τη σειρά μου το S.B.A. σε άλλους 12 bloggers, αλλά θα τροποποιήσω λίγο τον κανόνα στα μέτρα μου, χωρίς ελπίζω κανείς να μου κρατήσει κακία..

Και έχουμε και λέμε (με τυχαία σειρά):

στον Αποτέτοιο.. για τον όμορφο κόσμο των blogger που μου γνώρισε,

στη Madame de la Luna.. γιατί λατρεύω τους ανθρώπους που αγαπούν τόσο πολύ το φεγγάρι,

στον Le Chat Noir.. γιατί μ' αρέσουν σχεδόν όλα του τα κείμενα, αυτά που λέει και όπως τα λέει,

στον Stolenblood.. γιατί ταξιδεύουμε μαζί και χώρια προς το ίδιο όμως νησί,

στην Annana.. επειδή έτσι μ' αρέσει,

στον Spy.. γιατί αγαπάω τις όμορφα αρρωστημένες ανησυχίες του.

Επιπλέον, έτσι για να έχει και μια γεύση από εμένα, σας χαρίζω κι ένα δικό μου βραβείο με αγάπη απ' όλες μου τις κουκουβάγιες.. Το W.O.M. (wise owl's madness) Award.!

 

...Με την ελπίδα να μη σταματήσετε να γράφετε...

Chipaffy's Journey

 

Μια φορά και έναν καίρο, σ' ένα μαγεμένο δάσος όπου βασίλευε η αγάπη, υπήρχε μια μικροσκοπική καλύβα στην οποία ζούσαν τρεις γέροι νάνοι και ένας πελεκάνος. Το δάσος αυτό δεν υπήρχε σε κανένα χάρτη, με αποτέλεσμα κανείς να μη μπορεί να ενοχλήσει τη γαλήνια ζωή των πλασμάτων που ζούσαν εκεί. Οι νάνοι λοιπόν, με τη βοήθεια του πελεκάνου, πραγματοποιούσαν ευχές στα ζώα του δάσους που τους χρειάζονταν..

Ένα κρύο βράδυ του χειμώνα ένα περίεργο γράμμα έφτασε στην πόρτα του φτωχικού τους.. "Παρακαλώ πολύ, θα ήθελα ν' αποκτήσω ένα αδερφάκι", έγραφε. Ήταν σταλμένο απ' την οικογένεια κουνελιών, Πίτμπερρυ.. Βέβαια, το γράμμα ήταν μάλλον από το μικρό, κίτρινο κουνελάκι Μπέννυ, που ήταν και το μοναδικό παιδί τους, αλλά οι νάνοι είχαν την υποχρέωση να πραγματοποιούν κάθε ευχή που τους ερχόταν. Έτσι, το επόμενο πρωί ο πελεκάνος ξεκίνησε με ένα σακούλι δεμμένο στο δεξί του πόδι να πάει στην οικία Πίτμπερρυ. Μόλις έφτασε εκεί, το άφησε γρήγορα και αφού χτύπησε δύο φορές την πόρτα έφυγε.. Όταν όμως μητέρα του Μπέννυ άνοιξε την πόρτα αντίκρυσε κάτι που την ξάφνιασε... Αμέσως έτρεξε μέσα ν' ανακοινώσει τα νέα και στους υπόλοιπους.. Ο Μπέννυ δε μπορούσε να σταματήσει να χοροπηδάει απ' τη χαρά του και να κάνει κύκλους γύρω απ' το τραπέζι. Πρέπει να 'χει γίνει κάποιο λάθος, είπε η μητέρα σιγανά και άνοιξε το σακούλι πάνω στο τραπέζι. Αμέσως τα χοροπηδητά σταμάτησαν.. Έμειναν για λίγη ώρα σκεπτικοί όταν ακούστηκε η φωνή του πατέρα να λέει: "Όπως και να 'χει θα το κρατήσουμε. Δε μπορούμε ν' αρνηθούμε ένα δώρο της φύσης."
Ήταν ένα μικρό πιθηκάκι που μάλλον είχε μπει καταλάθος στο σακούλι που προοριζόταν για τους Πίτμπερρυ. Αυτό βέβαια είχε στεναχωρήσει λίγο το κίτρινο κουνελάκι στην αρχή, αλλά υποσχέθηκε να μάθει ν' αγαπάει τον Τσιπαφφί, όπως τον ονόμασαν, σαν να ήταν πραγματικός του αδερφός. Οι μερές περνούσαν όμορφα και τα δύο αδερφάκια είχαν αρχίσει να δένονται όλο και πιο πολύ όσο μεγάλωναν. Μια μέρα όμως, ο μικρός Τσιπαφφί παρατήρησε κάτι που του δημιούργησε μία απορία. Κοιτάζοντας μια οικογενειακή φωτογραφία στο σπίτι είδε πως όλοι έμοιαζαν μεταξύ τους εκτός από αυτόν και αμέσως έτρεξε στη μητέρα του. Μαμά, εγώ γιατί δε μοιάζω μαζί σου, ρώτησε. Τότε η μητέρα του τον κοίταξε κατάματα με το πιο γλυκό της βλέμμα και μη μπορώντας να του πει ψέματα, του διηγήθηκε όλη την ιστορία απ' την αρχή.. Ο Τσιπαφφί αρνήθηκε λίγο να το πιστέψει, αλλά ξανα-κοιτώντας την φωτογραφία κατάλαβε πως η μητέρα του έλεγε την αλήθεια. Της χαμογέλασε και αφού την αγκάλιασε έφυγε σιωπηλός προς το δωμάτιό του. Το επόμενο πρωινό πήρε μια σοβαρή απόφαση. Θα έπαιρνε μερικά απαραίτητα πράγματα μαζί του και θα πήγαινε να βρει τους πραγματικούς του γονείς χωρίς να το μάθει κανείς.. Όμως δε μπορούσε να πάει μόνος του σ' ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, έπρεπε κάποιος να τον βοηθήσει.. Και ήξερε ποιον μπορούσε να εμπιστευτεί.. Πριν καλά καλά ξημερώσει λοιπόν, πήγε και ξύπνησε το Μπέννυ και του είπε βιαστικά το σχέδιό του.. Ο Μπέννυ αγαπούσε τόσο πολύ το μικρό του αδερφάκι που δέχτηκε αμέσως. Έτσι ξεκίνησαν να περιπλανιούνται μέσ' στο δάσος με πρώτο σκοπό να βρουν την καλύβα των νάνων..
Πέρασαν ώρες κάνοντας κύκλους χωρίς αποτέλεσμα και είχαν εξαντληθεί αρκετά, όταν για καλή τους τύχη πέτυχαν στο δρόμο τους τον πελεκάνο, ο οποίος τους έδειξε το δρόμο για το σπίτι των σοφών. Όταν έφτασαν εκεί, ο Τσιπαφφί μπήκε διστακτικά μέσα έτοιμος ν' αντικρίσει την όποια αλήθεια για το παρελθόν του.. Οι σοφοί μόλις τον είδαν κατάλαβαν αμέσως το λόγο για τον οποίο τους είχε επισκεφτεί. Μπορείτε να μου πείτε που βρίσκονται οι αληθινοί μου γονείς, ρώτησε. Ο πιο γέρος απ' τους νάνους τότε του είπε με βροντερή φωνή: "Η απάντηση στο ερώτημα σου είναι άγνωστη. Οι πραγματικοί σου γονείς ζουν κάπου έξω απ' το δάσος και πέρα απ' τη θάλασσα. Πρέπει να ταξιδεύεις μήνες και μήνες κολυμπώντας αν θες να τους βρεις. Σου ζητούμε συγγνώμη για το λάθος που κάναμε τότε, αλλά αυτό είναι πέρα απ' τις δυνάμεις μας και δε μπορούμε να σε βοηθήσουμε περισσότερο.. Καλή σου τύχη." Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια ο μικρός Τσιπαφφί στεναχωρήθηκε πάρα πολύ και έφυγε απ' την καλύβα με σκυφτό το κεφάλι. Μη έχοντας άλλη επιλογή, τα δύο αδερφάκια πήραν το δρόμο της επιστροφής...
Οι γονείς τους είχαν ανησυχήσει και μόλις τους είδαν έβαλαν τις φωνές, αλλά κανείς τους δεν είπε τίποτα για ό,τι συνέβει..
Πέρασαν αρκετές μέρες απ' το γεγονός, αλλά ο Τσιπαφφί δεν το 'βγαζε απ' το μυαλό του.. Και ένα πρωί κάτι ξαφνικό συνέβει στην οικογένεια Πίτμπερρυ... Έψαχναν παντού, αλλά ο Τσιπαφφί δεν ήταν πουθενά.. Μα που να 'χει πάει, σκέφτηκε ο Μπέννυ όταν ξαφνικά θυμήθηκε... Αμέσως έτρεξε έξω απ' το σπίτι και έξω απ' το ΄δασος, εκεί όπου ξεκινούσε η θάλασσα.. Και τότε τον είδε. Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, αλλά είχε ήδη φτάσει πολύ μακριά για να επιστρέψει πια.. Και πλέον ο μικρός Μπέννυ δε μπορούσε να κάνει τίποτα.. Ήξερε όμως ότι αυτό ήταν που πραγματικά ήθελε ο αγαπημένος του αδερφός.. Έτσι λοιπόν του ευχήθηκε καλή τύχη με όλη του την καρδιά και έμεινε να τον κοιτάζει μέχρι που χάθηκε στο φως του ήλιου...
Ένα δάκρυ κύλλησε απ' τα μάτια του και ένα ψιθυριστό αντίο βγήκε απ' το μικροσκοπικό του στόμα...

Tribute To...

 

 

Πάντα κοιτούσα ψηλά χωρίς να σκέφτομαι την αποτυχία. Δε μπορούσα να φανταστώ πως υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Ούτε τώρα μπορώ.. Με πολύ, η λίγη προσπάθεια, ανάλογα τη διάθεση μου.. Και (ευτυχώς) πάντα με βοηθούσε και η τύχη, σε κάθε ρίσκο που έπρεπε να πάρω. Ίσως το κλειδί της επιτυχίας να ήταν το ότι τίποτα δε με ένοιαζε ιδιαίτερα και ήξερα πως, και να χάσω κάτι, θα έβρισκα κάτι άλλο να κάνω.. Και τελικά, απλά δεν έχανα..
Μόλις όμως ένιωσα να φεύγει αυτό που τόσο αγαπούσα (και δεν το 'ξερα) και δε συγκρινόταν με τίποτε άλλο, κομματιάστηκα, έγινα μικρός όσο ένα αγκάθι από τριαντάφυλλο. Και φοβήθηκα τόσο που ζήτησα βοήθεια και με είδα να πέφτω από 'κει πάνω.. Πρώτη φορά ντροπιάστηκα τόσο στον εαυτό μου, στον καθρέφτη μου.. Πρώτη φορά φοβήθηκα πως, ίσως και να χάσω...

Τώρα κατάλαβα πως κάτι αγαπώ.. Κ' έμαθα ν' αναγνωρίζω μέσα μου τι πραγματικά θέλω.. Ποιος είμαι...


Είμαι ο ένας, ο μοναδικός, ο χιλιοειπωμένος, το αφεντικό σου και ο δούλος σου. Είμαι ο άκαρδος γίγαντας που θα σε λιώσει μ' ένα πάτημα, ο δυνατός, ο άτροτος. Είμαι η πέτρα που άθελα σου κλότσησες, η μύγα στο φαϊ σου και η τρίχα που έπεσε απαρατήρητη απ' τα μαλλιά σου.. Είμαι η φωτιά που σε καίει και η φλόγα που μόλις έσβησες. Είμαι ό,τι δε λέω ούτε σε 'μένα, ο πιο μεγάλος φόβος μου και το αγαπημένο σου ταλέντο μου. Είμαι για 'μένα όλα κ' ίσως για 'σένα τίποτα. Είμαι για 'μένα τίποτα κ' ίσως για 'σενα όλα...

[Επιρρεασμένο απ' τον αυτοσαρκασμό του Liani (tied puppets).]