Τηλεφώνημα Ονείρων (στο κυνήγι του χρόνου)

6922923866... (Ντρρρρρρρρρρρρρρίν, ντρρρρρρρ...)
Α: Παρακαλώ?
Β: ...19...
Α: Πως είπατε?
Β: ...21...
Α: Ορίστε?
Β: ...24...
Α: Ε, συγνώμη δεν ακούγεστε καθαρά.
.............................................................................
Β: ...25... Τώρα καλύτερα?
Α: Ναι, πολύ καλύτερα. Με ποιον ομιλώ παρακαλώ?
Β: Ονομάζομαι "Νέος" και είμαι ...27...
Α: Τι εννοείτε 27?
Β: Δεν είπα 27. Είμαι ...30... χρονών. Μα που ήσασταν επιτέλους? 19 χρόνια περίμενα να σηκώσετε το τηλέφωνο...
Α: Συγνώμη, αλλά δε σας καταλαβαίνω. Πριν λίγο χτύπησε.
Β: Ίσως. Ίσως κι όχι. ...33...
Α: Μα τι ακριβώς λέτε?
Β: Θα ήθελα να σας πω την ιστορία της ζωής μου... Αν προλάβω. ...34...
Α: Να με συμπαθάτε, μα ακόμη δε σας καταλαβαίνω. Πείτε μου όμως, αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι θα το κάνω.
Β: Ευχαριστώ. ...36... Εγώ που λέτε είχα όνειρα. Πολλά όνειρα. ...37... Αλλά δυστυχώς όσο άρχισα να μεγαλώνω όλο και λιγόστευαν. ...39...
Α: Αλήθεια? Κρίμα. Και 'γώ έχω όνειρα!
Β: Αυτό είναι ωραίο. Πόσο είστε αν επιτρέπεται?
Α: Εγώ? Ε, 19.
Β: Έχετε χρόνο ακόμη... Εμένα πλέον μου 'χει μείνει μόνο ένα. ...42... Έχω κάνει και οικογένεια. ...43... Και ένα παιδί. Αγόρι.
Α: Πολύ χαίρομαι! Και ποιο είναι το όνειρο σας?
Β: ...47... Πολύ αργά για όνειρα. Έχω ξεχάσει πλέον πως είναι να ονειρεύεσαι.
Α: Μα πριν λίγο δεν είπατε πως έχετε ένα όνειρο? Και γιατί λέτε συνέχεια αριθμούς?
Β: Μμμ... Τώρα θυμάμαι... Κάποτε ήθελα ν' ασχοληθώ με τη μουσική, με το πιάνο. ...48... Πολύ παλιά.
Α: Και γιατί το αφήσατε?
Β: Υποχρεώσεις και προβλήματα... Οικονομικά κυρίως, αλλά και ψυχολογικά μερικές φορές... Η ζωή βλέπετε, δε χαρίζει πίσω λάθη κι απροσεξίες. Κι ο χρόνος είναι πολύ λίγος για να σκεφτείς καλά την κάθε σου κίνηση. ...49...
Α: Έχετε κάποιο δίκιο οφείλω να πω.
Β: Μετά άρχισα ν' ασχολούμαι και μ' άλλα. Μεγάλο λάθος. ...52... Όταν έχεις ένα στόχο, για κάτι π' αγαπάς, πρέπει να τον ακολουθείς όσα κι αν σου κοστίσει. Αλλιώς θ' αποτύχεις ή θα ασπαστείς τη μετριότητα. Και έτσι γίνεται συνήθως μέχρι που οι συμβιβασμοί σε πνίγουν, αλλά είναι πλέον πολύ αργά για να κάνεις κάτι. ...55...
Α: Ίσως και να 'χετε δίκιο...
Β: Αλλά ποιος νοιάζεται? Ακόμη και οι πιο δικοί σου άνθρωποι αρχίζουν ν' απομακρύνονται και να κρύβονται πίσω απ' τη ρουτίνα και τους κανόνες που τους έχουν ορίσει άλλοι. ...58... Και μένεις μόνος, αβοήθητος. Και όλων οι απαντήσεις είναι: "δεν ξέρω, δεν μπορώ να βοηθήσω". ...60...
Α: Συγνώμη, αλλά σ' αυτό νομίζω ότι ούτε 'γώ μπορώ να σας βοηθήσω.
Β: Το ξέρω. Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς έχω πλέον αργήσει.. ...63...
Α: Πρέπει να φύγετε? Έχετε κάποια δουλειά?
Β: Ναι, πρέπει να τρέξω, να προλάβω, να πληρώσω, να πάρω, ν' αφήσω. ...66... Αλλά ξέχασα τι... Η μνήμη μου δεν είναι όπως παλιά.
Α: Πόσο παλιά? Τι εννοείτε?
Β: Ξέχασα... Α, θυμήθηκα. ...69... Πρέπει να πάω βόλτα τα εγγονάκια μου στο πάρκο.
Α: Έχετε κ' εγγόνια?
Β: Ναι 2. Αλλά οι γονείς τους απεβίωσαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και τα προσέχω εγώ μόνος.
Α: Λυπάμαι πολύ. Η γυναίκα σας?
Β: Πέθανε κι αυτή λόγο ηλικίας. ...74...
Α: 74 ήταν?
Β: Όχι. Εγώ είμαι. Συγνώμη μιλάμε τόσο καιρό και ξέχασα να σας συστηθώ. Ονομάζομαι "Γέρος" και είμαι ...76...
Α: Ορίστε? Μα τώρα δεν είπατε πως είστε 74?
Β: Ίσως. Ίσως και όχι. ...80...
Α: 80? Τι είναι πάλι αυτό?
Β: Θα σας πω. Αν προλάβω. ...83... Πάντως μην αφήσετε πίσω τα όνειρά σας. Πόσο χρονών είπαμε πως είστε?
Α: Εγώ? Ε, 19.
Β: Αλήθεια? Ακούγεστε μεγαλύτερος, αρκετά μεγαλύτερος. ...85... Μήπως να κοιταζόσασταν σε κάνα καθρέφτη? ...87. Συγνώμη για την ενόχληση. Αα, αα...ντίο σα...αςς...
Α: Περιμένετε μισό λεπτό! Μα τι είναι αυτά που λέτε αφού εγώ,
.............................................................................
Α: Ω, Θεέ μου!... (Μπιιιιιιιπ, μπιιιιιιιιιπ, μπιιιιιιιιιπ, μπιιιιιιπ...)





(Εμπνευσμένο από ένα όνειρο)