The Purple Cloud's Story

Αρμονία, Γαλήνη, Ηρεμία...  Φόβος, Άγχος, Σιωπή...

Ένας απόκοσμος ήχος ακούστηκε, λες και ταξίδευε μήνες μέχρι να φτάσει στ' αυτιά μου. Ξαφνικά ταράχτηκε η ησυχία μου κι άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Τινάχτηκα πάνω σαν να είχα ξυπνήσει από εφιάλτη και θα ορκιζόμουν πως έτσι ήταν, γιατί το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι μου. Όμως τώρα δεν ήμουν εκεί.. Ήμουν πάνω σ' ένα σύννεφο που έβρεχε αστέρια από ύψος περίπου δεκαπέντε μέτρων. Πολύχρωμα, μικρά αστέρια που έπεφταν σιγά σιγά, μέχρι που βυθίζονταν μέσα στο λιβάδι που βρισκόταν από κάτω μας. Ένα λιβάδι που έφτανε μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το ανθρώπινο μάτι.. Τριγύρω έβλεπες παντού μαύρες ξύλινες κολόνες διασκορπισμένες από 'δω και από 'κει χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Και στο βάθος κάτι κοκαλιάρικα δέντρα που περίμεναν το τέλος τους..
Και μου ήταν όλα τόσο άγνωστα.. Μα που είχαν πάει όλοι?.. Και ξανά ο ίδιος ήχος..
Ξαφνικά σκοτείνιασε και θόλωσαν τα πάντα. Και η αστεροβροχή σταμάτησε..
Ήταν λες και τους κοίταζα μέσα από γκρίζα τζάμια μεσ' στην ομιχλώδης νύχτα.. Αλλά τους έβλεπα. Ήμουν σίγουρος. Ήταν πέντε και όλοι γνωστοί. Ντυμένοι στ' άσπρα και φορώντας μάσκες απορίας πετούσαν γύρω μου.. Βέβαια, σε πιο χαμηλό ύψος, αλλά πολύ πάνω απ' το έδαφος.. Δε μιλούσαν, ούτε ξέρω αν μ' έβλεπαν. Άδικα προσπαθούσα να φωνάξω, δεν έβγαινε ούτε λέξη απ' το στόμα μου... Μετά πήδηξα κάτω αγνοώντας το ύψος σκεπτόμενος πως το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί ήταν να πεθάνω, αλλά ακόμη κι αυτό θα ήταν καλύτερο απ' το να βρίσκομαι εκεί..
Τελικά δεν πέθανα. Με το που άγγιξα τη γη εμφανίστηκα στο δωμάτιο μου, στο κρεβάτι μου.. Κ' έμοιαζαν όλα εντάξει. Αμέσως βγήκα στο μπαλκόνι και είδα ότι όντως, όλα ήταν φυσιολογικά. Ηρέμησα προς στιγμήν  όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο.. Μιας και δεν ήταν κανείς στο σπίτι πήγα μέσα να το σηκώσω, αν και ένιωθα ότι δεν έπρεπε..

Α: Παρακαλώ?
?: Ξέρετε, τηλεφωνούμε από...
Α: Αλήθεια? Πότε?..
................................

Είπαν πως ήταν δυστύχημα, αλλά ακόμη κανείς δεν είναι σίγουρος. Άφησα το ακουστικό να γλιστρήσει από το χέρι μου. Πλέον και οι πέντε πετούσαν προς το μοβ μου συννεφάκι...  Ένα δάκρυ ίσως και να κύλησε...