Ώρα 04:33
Περπατούσε για ώρες μεσ' στο χιόνι με το κεφάλι σκυφτό. Δεν κοίταξε πίσω της, αλλά ούτε και μπροστά της. Δεν την ένοιαζε. Όχι πια.. Δεν νοιαζόταν καν αν κρύωναν τα ξυπόλυτα πόδια της, η αν δεν ξημέρωνε ποτέ πια ξανά στην μαύρη και ήσυχη πόλη της. Δεξιά της, μαρμαρόπλακες η μια δίπλα στην άλλη σαν περιποιημένοι τάφοι και από πίσω τους μικροί ξεραμένοι θάμνοι, βιασμένοι απ' τον καιρό και τα χρόνια. Αριστερά της υπήρχαν μόνο παγκάκια κάθε τριάντα μέτρα περίπου. Όλα βαμμένα στ' άσπρα. Το άσπρο της σιωπής, το άσπρο της μοναξιάς.. Κι εκείνη περπατούσε ίσια, όπου την έβγαζε ο δρόμος, κοιτώντας συνεχώς την ανύπαρκτη σκιά της... Κάπου στο βάθος ακούστηκε ένας κρότος και κάτι γέλια. Λίγο πιο πέρα, ομιλίες και τσουγκρίσματα από ένα καλοστολισμένο σπίτι έπνιγαν την ηρεμία του δρόμου. Και η φασαρία τους όλο και δυνάμωνε. Μα αυτή δε νοιάστηκε. Τουλάχιστον αυτό ήθελε να δείξει.. Και προσπέρασε το σπίτι σε μια απελπιστική προσπάθεια να χαμογελάσει...
Κάπου σε κάποιο μέρος ίσως κάποιος ν' ανησυχούσε για το που βρισκόταν. Ίσως και όχι. Όπως και να 'χε ήταν πλέον αργά. Ούτε αυτή ήξερε που βρισκόταν. Είχε ήδη αρχίσει να ξημερώνει και τα φώτα στο βάθος σιγά σιγά έσβηναν. Τότε σταμάτησε για λίγο να κάνει παρέα σ' έναν ακέφαλο χιονάνθρωπο, του οποίου το πρόσωπο είχε κομμάτιαστει στο παγωμένο έδαφος. Και εκεί ακριβώς την είδα. Ήταν ένα κορίτσι γύρω στα έντεκα, ολομόναχο και εξουθενωμένο..
Έσκυψε και μάζεψε ένα μισοσπασμένο καρότο και όλες τις ελιές που κάποτε ήταν στόμα και μάτια. Πόσες μέρες είχε να φάει, σκέφτηκα. Έβαλε προσεκτικά με τα μικροσκοπικά χεράκια της τα (ας πούμε) φαγώσιμα στην τσέπη της και αφού φόρεσε το καπέλο και το κασκόλ του συνέχισε το δρόμο της.. Εγώ την ακολούθησα από περιέργεια, ίσως και λίγο θλίψη που ένιωσα στιγμιαία.. Μετά από λίγο μάλλον το κατάλαβε, αλλά δεν γύρισε ούτε καν να με κοιτάξει. Εγώ δεν καταλάβαινα και πολλά, γιατί νωρίτερα ήμουν με κάτι φίλους γιορτάζοντας το νέο έτος και είχαμε πιεί λιγάκι.. Ένιωσα ότι περπατούσαμε ώρες, μέρες, σ' ένα ατέλειωτο μονοπάτι, αλλά κάτι μέσα μου μου έλεγε να συνεχίσω. Σαν να έπρεπε. Σαν να την ήξερα.. Όμως φοβόμουν να της μιλήσω, να τη ρωτήσω.
Ξαφνικά ένας περίεργος θόρυβος ακούστηκε και μου τράβηξε την προσοχή.. Γύρισα για λίγο το κεφάλι μου και αυτό ήταν αρκετό για να τη χάσω απ' τα μάτια μου... Χωρίς να σκεφτώ τίποτα έτρεξα. Κοιτούσα τα στενά ένα ένα αριστερά και δεξιά μήπως και τη βρω. Άδικα όμως.. Και πάνω που είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου, μέσα σ' ένα στενό-αδιέξοδο, τη βρήκα. Στο περίπου... Ένας πρόχειρα φτιαγμένος μικρός χιονάνθρωπος μαζί με όλες τις ελιές, το καρότο, το κασκόλ και το καπέλο, μου χαμογελούσε. Και μπροστά του ένα μικρό χαρτάκι που έγραφε:
"Σταμάτα να μ' ακολουθείς. Ζήσε τη ζωή σου, βρες το δικό σου μονοπάτι! Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, αλλά ως εδώ ήταν.. Καλή χρονιά."
Και αυτή ήταν ξαπλωμένη δίπλα του τόσο γαλήνια, σαν να κοιμόταν πάνω σε βασιλικό στρώμα. Το στρώμα στο οποίο έκλεισε για τελευταία φορά τα μάτια της...
10 σχόλια:
Μου άρεσε η ιδέα, αλλά όχι ιδιαίτερα το κομμάτι με το κινητό. Σα να έχασε κάτι απ' τη μαγεία του, το κείμενο.
Δεν ξέρω ποια είναι τα βιώματά σου, αλλά βλέπω ότι στο γράψιμό σου, αναφέρεσαι συχνά στο θάνατο κι είναι κρίμα σ' αυτή την ηλικία.
Όπως έγραφε λοιπόν το χαρτάκι, ζήσε τη ζωή σου!
Ή γράψε για τον έρωτα :)
Και μια (ακόμα) συμβουλή:
Μακρυά απ' τους χιονάνθρωπους. Είναι ύπουλοι!! :Ρ
I istoria ein oniremeni^^
Mporo na tn erminepso me arketous diaforetikous tropous...
:)
to koritsaki apeviosee me galinio tropo isos opos to sxediaze. Alla tha mini thameno sts anamnisis os kati thlivero..................tha mporouse na exi diaforetiko telos alla malon dn tha ixe noima!!
Annana,
δίκιο έχεις για το τηλεφώνημα. Και εμένα κάτι δε μου κολλάει.. Θα το αλλάξω!!.
Χμμ... Μακρυά τους ε?.. Θα το κοιτάξω γιατρέ!. :P:P
Sive,
ξέρεις πολύ καλά πως μ' ένα διαφορετικό τέλος σίγουρα δε θα 'χε νόημα, για μένα.. ;)
Τι να κάνουμε, αυτά φέρνει ο καινούριος χρόνος!.. :)
Η ζωή δεν περιμένει..
Κι ότι ζει στη Μνήμη μας, ζει για πάντα.
κατι κυνηγαμε,μερικες φορες κυνηγαμε καποιον. τι κυνηγαμε?
δοξα? πιστη? χρηματα? καταπιεσμενο ερωτα?
δυστηχως η ευτηχως καποιες φορες γινετε οτι γινετε.
ειχες καιρο να γραψεις κατι καλο, κατι που να με συγκινησει.
ευχαριστω
RND
σαν δεν ντρέπεσαι! 11 χρονών!!! παιδεραστή! δολοφόνε! δεν πιστεύς την ιστιρία σου ρε!!! να δούμε τι θα πει το δικαστήριο...σίγουρα θα γελάσει!!!
υ.γ.πλάκα κανς...πολύ όμορφη ανάρτηση...
Madame de la Luna,
ότι η ζωή δεν περιμένει είναι σίγουρο, αλλά καμιά φορά πιστεύω ότι όταν θες να ξεχάσεις κάτι, έστω και με το ζόρι και μετά από καιρό, το ξεχνάς..Εντάξει δεν θέλω να είμαι και απόλυτος, αλλά τουλάχιστον στα περισσότερα θέματα νομίζω ότι μπορεί να συμβεί..
Καλό βράδυ.
Liani,
βρε βρε! Κοίτα ποιος είναι εδώ, πλέον και σαν blogger!! :P
Μ' άρεσε που είπες ότι δυστηχώς η ευτηχώς κάποιες φορές γίνεται ό,τι γίνεται.. Έτσι είναι.
Και εγώ σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!! :)
Καλό ξημέρωμα!
Stolenblood,
στην αρχή να φανταστείς την είχα κάνει δώδεκα, αλλά μετά μου φάνηκε μεγάλη.. :P
Καληνύχτα φίλε!
-εγω θελω να σχολιασω το κομματι που δεν εχει σχολια
κεινο που λεει για την αγαπη
ναι ακριβως !!!!
το αντιθετο του "σ' αγαπω!"
ειναι το .... "δεν υπαρχεις"...
Καλημερα ::::::)))))
Καλή χρονιά και καλή δεκαετία! Κι όσα θες να τα θυμάσαι κράτα τα με αγάπη μέσα σου. Όσα θέλεις να ξεχαστούν θάψτα στο χιόνι. Ξέρει αυτό :-)
Talisker,
αυτό το έγραψε άλλος βέβαια, αλλά θα μπορούσα να πω ότι με εκφράζει απόλυτα αυτόν τον καιρό και γι' αυτό το έβαλα και στο blog μου. :)
Και μ' άρεσε πολύ και έτσι που το είπες! ;)
Καλή σου νύχτα!
Theorema,
λες ε?... Χμμ... Πάντως ακόμη δεν έχω δει χιόνι οπότε έχω κάποιο πρόβλημα με το θάψιμο.. Θα το κοιτάξω όμως, ευχαριστώ! :)
Καλή χρονιά να 'χεις με υγεία και πολύ τύχη! ;)
Δημοσίευση σχολίου