Last Night

 

Συνέχισα να περπατάω στο σκοτεινό δρομάκι χωρίς να κοιτάξω πίσω ούτε στιγμή.. Έτσι κι αλλιώς αυτό έκανα κάθε φορά.. Μ' αρέσουν τα εύκολα, δεν το αρνούμαι. Είναι ωραίο να ξέρεις πως όταν βρεθείς σε δύσκολη θέση πάντα θα υπάρχει ένα μέρος που να νιώθεις ασφαλής. Εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να σε βλάψει, γιατί δεν γίνεται χειρότερα.. Εκεί. Στις σκιές, στα σοκάκια ανάμεσα σε κατεστραμένα σπίτια, στα μονοπάτια που δεν ξέρεις πού καταλήγουν, που δε βλέπεις. Γιατί το μαύρο τους σε τυφλώνει, σε θάβει στη σίγουρη μοναξιά σου και σιγά σιγά σε σβήνει, αλλά δε σε νοιάζει.. Εκεί πέρα δε φοβάμαι να χαθώ γιατί είμαι ήδη χαμένος, δε φοβάμαι να πέσω γιατί είμαι ήδη κάτω, δε φοβάμαι να με δούνε γιατί δεν υπάρχω. Κι άμα κάποια στιγμή μ' ανακαλύψει το φως της νύχτας και μ' αντικρίσω, ίσως και να τρομάξω. Αλλά μ' ένα απ' τα αγαπημένα μου ψέματα θα του ξεγλιστρήσω και θα πάω πάλι πίσω στο ήσυχο σκοτάδι μου.
Και συνεχίζω να περπατάω.. Έχοντας ως μοναδικό μου αντίπαλο τις σκέψεις της ημέρας. Τις σκέψεις που πλέον δε φοβάμαι ν' αντιμετωπίσω, γιατί ξέρω πως δε μπορούν να με νικήσουν, σ' έναν αγώνα όπου το αποτέλεσμα είναι ανούσιο στα μάτια μου.. Τις αφήνω να με κατασπαράξουν σε μια βουβή τελετή όπου όλοι όσοι είναι παρόντες (και εγώ μαζί) γνωρίζουν, μα δε μιλάνε, απλά κοιτάζουν με δέος την ιερή αυτή στιγμή.. Και με βλέπουν ν' αργοπεθαίνω αήττητος για μια ακόμη φορά... Και μετά σηκώνομαι και συνεχίζω.. Και πηγαίνω.. Παραδίνομαι ξανά στις σκιές των κτιρίων που μου χαϊδεύουν γαλήνια το κεφάλι μέχρι να λιώσω απ' την εξαντλητική σιωπή που με κυριεύει.. Μα δε θα μιλήσω. Κουράστηκα πια ν' ακούω τη φωνή μου.. Θέλω απλά να μη σταματήσω, μέχρι τη στιγμή που το γλυκόπικρο φεγγάρι θα μου πει καληνύχτα και θα ξημερώσει.. Και όταν κοιτάξω γύρω μου, υπό το φως του πρωινού ήλιου, δε θα ξέρω που βρίσκομαι.. Και τότε θα σταματήσω, θα κοιτάξω για λίγο ψηλά και μετά θ' αρχίσω πάλι να με βρίσκω...

"Πως πέρασες χθες το βράδυ?", ίσως και να με ρωτήσω..

"Ήσυχα. Πήγα μια βόλτα να πάρω λίγο αέρα..".
Ωραία. Και τώρα?.. Τώρα, καλημέρα...