After A Long Time...

Χθες σε είδα στον ύπνο μου.. Πόσο καιρό είχα να σε δώ?..  Ούτε που θυμάμαι.. Μήνες, χρόνια... Μάλλον χρόνια.. Ερχόμουν να σε βρω γιατί ήξερα ότι γύρισες.. Η μάλλον δεν είχες φύγει ποτέ απλά το συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή.. Τι ωραίο να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου στα όνειρα, σ' αυτόν τον τόσο διαφορετικό αλλά εξίσου πραγματικό κόσμο... Τι ωραίο να κάνεις αυτά που θέλεις χωρίς να σε νοιάζουν οι επιπτώσεις.. Και όταν ξυπνήσεις είναι όλα όπως πριν... Ευτυχώς θα 'λεγε κάποιος.. Δυστυχώς ίσως θα 'λεγα εγώ...

Ήσουν πολύ όμορφη, ίσως πιο όμορφη απ' ότι σε είχα δει ποτέ μου, δε θυμάμαι.. Πια... Ήσουν ψηλή, πιο ψηλή απ' ότι στην πραγματικότητα σίγουρα, πιο ψηλή κι από 'μένα λίγο.. Αλλά και αυτό δε με ξάφνιασε. Το μόνο περίεργο που θυμάμαι απ' τη στιγμή του τέλους είναι ένας επίδεσμος.. Ένας επίδεσμος στο αριστερό πόδι κάτω στον αστράγαλο.. Κι όμως περπατούσες μια χαρά, μ' ένα πανέμορφο χαμόγελο και με τέτοια διάθεση σαν να 'ταν η πρώτη μέρα της ζωής σου. Και σε πέτυχα στη μέση του δρόμου έξω από ένα τεράστιο πολύχρωμο γκρι κτίριο.. Τότε όλα ήταν πολύχρωμα στα μάτια μου.. Πρέπει να ήταν άνοιξη δεν θυμάμαι σίγουρα, πάντως ήταν μια τέλεια μέρα.

Και ενώ ήσουν στην απέναντι μεριά του δρόμου και έμοιαζε τόσο ανούσια η απόσταση, εγώ δε μπορούσα με τίποτα να σε φτάσω. Περπατούσα και περπατούσα κι όμως ο δρόμος ήταν ατελείωτος.. Ξεκίνησα να τρέχω. Χτύπησα πολλούς περαστικούς. Ζήτησα πολλά συγγνώμη, αλλά συνέχιζα.. Και εσύ μόλις έφτασες στην άκρη του πεζοδρομίου στάθηκες ακίνητη και περίμενες. Έμεινες να με κοιτάζεις στην απελπησμένη προσπάθειά μου να σε φτάσω.. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, δεν ξέρω γιατί.. Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Και κάποια στιγμή έφτασα. Και τότε, μόλις σ' αγκάλιασα τελείωσε...

Για ένα πράγμα λυπάμαι. Που δεν πρόλαβα ν' ακούσω τη φωνή σου.. Πως ήταν η φωνή σου?.. Δε θυμάμαι πια...