The Promise

Μια μέρα θα σε ξανασυναντήσω. Θα σε πετύχω τυχαία σε μια πλατεία μιας, όχι και τόσο μεγάλης, ευρωπαϊκής πόλης. Θα έχω έρθει εκεί για δουλειά, ίσως για διακοπές, αλλά μόνος μου. Και 'συ, καλοντυμένη και περιποιημένη, θα τρέχεις στους δρόμους έχοντας αργήσει για τη δουλειά λίγα λεπτά. Και θα 'ναι φθινόπωρο, αλλά ο ήλιος θα λάμπει πίσω από κάτι λίγα, ξεχασμένα σύννεφα δίνοντας μια ζεστή, γλυκιά απόχρωση στον ουρανό της μέρας εκείνης. Τρίτη, ίσως Τετάρτη απόγευμα θα 'ναι και ο κόσμος, αποπνικτικός, θα πηγαίνει πάνω, κάτω, μπρος, πίσω, σ' αυτή τη, μάλλον Ιταλική πλατεία, μη πολύ ξέροντας τι ακριβώς ψάχνει. Και κάπου εκεί μέσ' στη βαβούρα των παπουτσιών τους θα συναντηθούμε. Και αμέσως θα σ' αναγνωρίσω, αν και θα 'χεις αλλάξει πολύ από "τότε" όπως και 'γω. Και θα σε χαιρετήσω μ' ένα χαμόγελο, ενώ εσύ θα μου το ανταποδώσεις με μια ματιά απορίας, αρχικά. Μετά όμως από μερικά δευτερόλεπτα που θα μ' αναγνωρίσεις, ο χρόνος ξαφνικά θα παγώσει. Ίσως και να κυλήσει ένα δάκρυ χαράς απ' τα μάτια σου. Η τσάντα απ' το χέρι σου θα πέσει ασυναίσθητα και 'γω, μη μπορώντας να πάρω το βλέμμα μου απ' τα μάτια σου, θα κάνω επιφυλακτικά ένα βήμα μπροστά. Και τότε, θα ακουστεί η φωνή σου μέσα απ' αυτά τα τόσο γλυκά, λεπτά χείλη. Αυτή η φωνή που με τίποτα δε μπορώ να ξεχάσω. Και η μόνη φράση που θα βγει απ' το στόμα σου: "I missed you so much" (μιας και δεν ξέρεις καλά ελληνικά)... "I missed you too" θ' απαντήσω με σιγανή φωνή και αμέσως θα μ' αγκαλιάσεις σαν να 'ναι η τελευταία φορά...
Ω ναι, σίγουρα έτσι θα γίνει...

Αφιερωμένο...

Και τώρα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα αυτά που μέχρι τώρα δεν πρόλαβα... (Αν και νομίζω ότι αυτή η ανάρτηση έπρεπε να ήταν η πρώτη). Αφιερωμένο λοιπόν αυτό:

στους φίλους μου (όσοι είναι και όποιοι είναι, αν είναι...),
στον πατέρα μου γι' αυτά που έκανε/δεν έκανε για μένα,
στον κ. Αποτέτοιο που μου κόλλησε αυτό τον ιό που λέγεται: Blogs,
στους συν-bloggers,
σ' εκείνους που σχολιάζουν ως "ανώνυμοι",
σ' αυτούς που φεύγουν ως "ανώνυμοι",
σ' αυτούς που "έφυγαν" χωρίς πόδια,
σ' αυτούς που μου μάθανε πως να τους αντιμετωπίζω,
σ' αυτούς που μου στάθηκαν κι ας μην το άξιζα (κι ας μην το ήξεραν...),
σ' ένα "φίλο", παλιό, που μ' έμαθε τι θα πει "φιλία" (στις πράξεις...),
στους άλλους δύο μου εαυτούς,
σ' αυτά που άφησα πίσω και δεν γύρισα να κοιτάξω,
στα δάκρυα που ποτέ δεν κύλησαν και πνίγηκαν μέσα μου,
στις συζητήσεις που έμειναν στη μέση με την ελπίδα να συνεχιστούν (κά)ποτε,
στις υποσχέσεις που ξεχάστηκαν,
στους κανόνες που παραβιάστηκαν (και ελάχιστοι το πήραν χαμπάρι),
σ' όλα τα μαύρα ρούχα της ντουλάπας μου (δηλαδή όλα),
στις μέρες και ώρες που δεν περνούν με τίποτα,
στις άυπνες νύχτες μας,
στη βροχή και τον αέρα,
σ' αυτούς που τους πήρε ο ύπνος στο λεωφορείο κι έφτασαν στο τέρμα,
στις παρέες που βγαίνουν για καφέ και δε λέν' κουβέντα (αλλά περνούν καλά),
σ' αυτούς που αποκοιμήθηκαν στον καναπέ περιμένοντας κάτι,
στα βιβλία που άφησες στη μέση και δεν έμαθες ποτέ το τέλος,
στο φεγγάρι (ίσως λίγο και τ' άστρα),
σ' εκείνους που ονειρεύονται,
στους "κολλημένους" μ' αυτό που αγαπάνε,
στις ευχές που ποτέ δεν πιάσανε,
στις χαρές που κάποια στιγμή καταλήγουν σε λύπη,
στα "ευχαριστώ" που δεν τα εννοούμε,
στις καλημέρες που ξεκινούν στραβά,
στα όνειρα/εφιάλτες που μας κυνηγούν και τη μέρα,
στα ποτά και τα μπουκάλια που 'μείναν μισοάδεια στο τραπέζι (γιατί κάποιος βιαζόταν...),
στα τσιγάρα που ίσως κάποτε αρχίσω να κάνω,
στα μικρά πράγματα που έστω και για λίγο σου φτιάχνουν τη διάθεση,
στην άπειρη τύχη μου,
σ' ό,τι νομίζουμε ότι τρώμε, αλλά μας τρώει,
σ' ό,τι δεν χόρτασες ποτέ αρκετά,
σ' όλα αυτά που δεν πρόλαβες καν να δοκιμάσεις,
στους μικρούς μου φίλους (τα ζώα) που φύγαν πριν από 'μένα,
στις στιγμές που δε θέλεις να μιλήσεις σε κανένα,
στις στιγμές που πρέπει να γελάς κι όμως πίσω απ' τη μάσκα κλαις,
στις φράσεις που ειπώθηκαν τις λάθος στιγμές,
σ' αυτούς που πληγώνονται εύκολα,
σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν Χριστό ("δυνατές ψυχές"),
σ' εκείνους που κοιμούνται μόνοι σε διπλό κρεβάτι,
στα μεγάλα αντίο,
σ' αυτούς που το έχασαν για λίγα δευτερόλεπτα (ίσως λεπτά),
στις εκδρομές που ακυρώθηκαν,
στις απότομες αλλαγές και τις νέες αρχές,
στη μουσική και τη μπάντα μου (που ακόμη δεν έχω),
στα τραγούδια που γράφτηκαν για κάποιους που δεν τ' άκουσαν,
στα ποιήματα που χάθηκαν στα ράφια,
στα "συγνώμη" που δεν κατάφερες να πεις,
στη ματιά του/της που τα λέει όλα,
σ' αυτούς που θυμούνται την αρχή,
στα μονοπάτια χωρίς τέλος (αν υπάρχουν),
σ' ό,τι πέθανε στα "γκρι",
στις αναπάντητες ερωτήσεις μας,
στα τηλεφωνήματα που δεν πρόλαβες να σηκώσεις και δεν έμαθες ποτέ ποιος ήταν,
στα πράγματα που χάθηκαν μέσ' στο σπίτι αλλά δε τα βρήκε κανείς,
σε κάτι που αγαπούσα κι "έσπασε",
σ' αυτούς που δεν κατάλαβα ότι μ' αγαπούσαν,
σ' αυτά που πάλιωσαν αλλά δε θες να τα πετάξεις,
σ' αυτούς που "ξέχασαν" κάτι μέσα σου και δε γύρισαν ποτέ για να το πάρουν,
στα μισοτελειωμένα μηνύματα που δε στάλθηκαν ποτέ,
στις αποφάσεις που δεν πήρες,
στα "ναι" που εννοούσες "όχι" (κι αντίστροφα),
σ' αυτούς που είπες "τα λέμε" και δεν τους ξαναείδες ποτέ,
σ' όλα τα απραγματοποίητα "θα/δε θα",
στις, όπως και να 'χει, όμορφες στιγμές μας,
σ' ό,τι άλλο ξέχασα να θυμηθώ,
στο χθες του αύριο,
στο αύριο του χθες,
στο τώρα

και τώρα, και τώρα, και λίγο μετά, και μέχρι...

Τηλεφώνημα Ονείρων (στο κυνήγι του χρόνου)

6922923866... (Ντρρρρρρρρρρρρρρίν, ντρρρρρρρ...)
Α: Παρακαλώ?
Β: ...19...
Α: Πως είπατε?
Β: ...21...
Α: Ορίστε?
Β: ...24...
Α: Ε, συγνώμη δεν ακούγεστε καθαρά.
.............................................................................
Β: ...25... Τώρα καλύτερα?
Α: Ναι, πολύ καλύτερα. Με ποιον ομιλώ παρακαλώ?
Β: Ονομάζομαι "Νέος" και είμαι ...27...
Α: Τι εννοείτε 27?
Β: Δεν είπα 27. Είμαι ...30... χρονών. Μα που ήσασταν επιτέλους? 19 χρόνια περίμενα να σηκώσετε το τηλέφωνο...
Α: Συγνώμη, αλλά δε σας καταλαβαίνω. Πριν λίγο χτύπησε.
Β: Ίσως. Ίσως κι όχι. ...33...
Α: Μα τι ακριβώς λέτε?
Β: Θα ήθελα να σας πω την ιστορία της ζωής μου... Αν προλάβω. ...34...
Α: Να με συμπαθάτε, μα ακόμη δε σας καταλαβαίνω. Πείτε μου όμως, αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι θα το κάνω.
Β: Ευχαριστώ. ...36... Εγώ που λέτε είχα όνειρα. Πολλά όνειρα. ...37... Αλλά δυστυχώς όσο άρχισα να μεγαλώνω όλο και λιγόστευαν. ...39...
Α: Αλήθεια? Κρίμα. Και 'γώ έχω όνειρα!
Β: Αυτό είναι ωραίο. Πόσο είστε αν επιτρέπεται?
Α: Εγώ? Ε, 19.
Β: Έχετε χρόνο ακόμη... Εμένα πλέον μου 'χει μείνει μόνο ένα. ...42... Έχω κάνει και οικογένεια. ...43... Και ένα παιδί. Αγόρι.
Α: Πολύ χαίρομαι! Και ποιο είναι το όνειρο σας?
Β: ...47... Πολύ αργά για όνειρα. Έχω ξεχάσει πλέον πως είναι να ονειρεύεσαι.
Α: Μα πριν λίγο δεν είπατε πως έχετε ένα όνειρο? Και γιατί λέτε συνέχεια αριθμούς?
Β: Μμμ... Τώρα θυμάμαι... Κάποτε ήθελα ν' ασχοληθώ με τη μουσική, με το πιάνο. ...48... Πολύ παλιά.
Α: Και γιατί το αφήσατε?
Β: Υποχρεώσεις και προβλήματα... Οικονομικά κυρίως, αλλά και ψυχολογικά μερικές φορές... Η ζωή βλέπετε, δε χαρίζει πίσω λάθη κι απροσεξίες. Κι ο χρόνος είναι πολύ λίγος για να σκεφτείς καλά την κάθε σου κίνηση. ...49...
Α: Έχετε κάποιο δίκιο οφείλω να πω.
Β: Μετά άρχισα ν' ασχολούμαι και μ' άλλα. Μεγάλο λάθος. ...52... Όταν έχεις ένα στόχο, για κάτι π' αγαπάς, πρέπει να τον ακολουθείς όσα κι αν σου κοστίσει. Αλλιώς θ' αποτύχεις ή θα ασπαστείς τη μετριότητα. Και έτσι γίνεται συνήθως μέχρι που οι συμβιβασμοί σε πνίγουν, αλλά είναι πλέον πολύ αργά για να κάνεις κάτι. ...55...
Α: Ίσως και να 'χετε δίκιο...
Β: Αλλά ποιος νοιάζεται? Ακόμη και οι πιο δικοί σου άνθρωποι αρχίζουν ν' απομακρύνονται και να κρύβονται πίσω απ' τη ρουτίνα και τους κανόνες που τους έχουν ορίσει άλλοι. ...58... Και μένεις μόνος, αβοήθητος. Και όλων οι απαντήσεις είναι: "δεν ξέρω, δεν μπορώ να βοηθήσω". ...60...
Α: Συγνώμη, αλλά σ' αυτό νομίζω ότι ούτε 'γώ μπορώ να σας βοηθήσω.
Β: Το ξέρω. Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς έχω πλέον αργήσει.. ...63...
Α: Πρέπει να φύγετε? Έχετε κάποια δουλειά?
Β: Ναι, πρέπει να τρέξω, να προλάβω, να πληρώσω, να πάρω, ν' αφήσω. ...66... Αλλά ξέχασα τι... Η μνήμη μου δεν είναι όπως παλιά.
Α: Πόσο παλιά? Τι εννοείτε?
Β: Ξέχασα... Α, θυμήθηκα. ...69... Πρέπει να πάω βόλτα τα εγγονάκια μου στο πάρκο.
Α: Έχετε κ' εγγόνια?
Β: Ναι 2. Αλλά οι γονείς τους απεβίωσαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και τα προσέχω εγώ μόνος.
Α: Λυπάμαι πολύ. Η γυναίκα σας?
Β: Πέθανε κι αυτή λόγο ηλικίας. ...74...
Α: 74 ήταν?
Β: Όχι. Εγώ είμαι. Συγνώμη μιλάμε τόσο καιρό και ξέχασα να σας συστηθώ. Ονομάζομαι "Γέρος" και είμαι ...76...
Α: Ορίστε? Μα τώρα δεν είπατε πως είστε 74?
Β: Ίσως. Ίσως και όχι. ...80...
Α: 80? Τι είναι πάλι αυτό?
Β: Θα σας πω. Αν προλάβω. ...83... Πάντως μην αφήσετε πίσω τα όνειρά σας. Πόσο χρονών είπαμε πως είστε?
Α: Εγώ? Ε, 19.
Β: Αλήθεια? Ακούγεστε μεγαλύτερος, αρκετά μεγαλύτερος. ...85... Μήπως να κοιταζόσασταν σε κάνα καθρέφτη? ...87. Συγνώμη για την ενόχληση. Αα, αα...ντίο σα...αςς...
Α: Περιμένετε μισό λεπτό! Μα τι είναι αυτά που λέτε αφού εγώ,
.............................................................................
Α: Ω, Θεέ μου!... (Μπιιιιιιιπ, μπιιιιιιιιιπ, μπιιιιιιιιιπ, μπιιιιιιπ...)





(Εμπνευσμένο από ένα όνειρο)

Καλύτερα Κενός...(black garden's theory)

...άλλωστε, τι να την κάνεις μια μαργαρίτα μέσα σ' ένα μαύρο κήπο... Όσες κι αν φυτρώσουν ποτέ δε θα πεις ότι ο κήπος είναι άσπρος...

Άσπρο, Μαύρο ή Ασπρόμαυρο?

Εεε, καλημέρα σας. Ή καλησπέρα σας? Όπως και να 'χει γεια χαρά σε όλους σας! Ή μόνο σε μερικούς από 'σας? Τι πρέπει να πει κανείς άραγε για να ξεκινήσει να λέει? Μήπως θα έφτανε μια εικόνα και μόνο ή χρειάζονται και οι λέξεις? Μήπως θα έφτανε μια φράση ή χρειάζεται και μια εικόνα? Αν τα βάλω και τα δύο? Μήπως κάτι θα περισσεύει? Ίσως πάλι να έπρεπε να ξεκινήσω με ένα τραγούδι. Και ποιος λέει ότι υπάρχει σωστός η λάθος τρόπος να ξεκινήσεις κάτι? Ποιος είναι ικανός να κρίνει χωρίς να κριθεί? Άραγε υπάρχει σωστός τρόπος για αυτά που κάνουμε? Μήπως όλα είναι υποκειμενικά? Ουφ, τόσες πολλές ερωτήσεις χωρίς ούτε μία σίγουρη απάντηση. Ας με βοηθήσει κάποιος που (δεν) ξέρει...