Αφιερωμένο...

Και τώρα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα αυτά που μέχρι τώρα δεν πρόλαβα... (Αν και νομίζω ότι αυτή η ανάρτηση έπρεπε να ήταν η πρώτη). Αφιερωμένο λοιπόν αυτό:

στους φίλους μου (όσοι είναι και όποιοι είναι, αν είναι...),
στον πατέρα μου γι' αυτά που έκανε/δεν έκανε για μένα,
στον κ. Αποτέτοιο που μου κόλλησε αυτό τον ιό που λέγεται: Blogs,
στους συν-bloggers,
σ' εκείνους που σχολιάζουν ως "ανώνυμοι",
σ' αυτούς που φεύγουν ως "ανώνυμοι",
σ' αυτούς που "έφυγαν" χωρίς πόδια,
σ' αυτούς που μου μάθανε πως να τους αντιμετωπίζω,
σ' αυτούς που μου στάθηκαν κι ας μην το άξιζα (κι ας μην το ήξεραν...),
σ' ένα "φίλο", παλιό, που μ' έμαθε τι θα πει "φιλία" (στις πράξεις...),
στους άλλους δύο μου εαυτούς,
σ' αυτά που άφησα πίσω και δεν γύρισα να κοιτάξω,
στα δάκρυα που ποτέ δεν κύλησαν και πνίγηκαν μέσα μου,
στις συζητήσεις που έμειναν στη μέση με την ελπίδα να συνεχιστούν (κά)ποτε,
στις υποσχέσεις που ξεχάστηκαν,
στους κανόνες που παραβιάστηκαν (και ελάχιστοι το πήραν χαμπάρι),
σ' όλα τα μαύρα ρούχα της ντουλάπας μου (δηλαδή όλα),
στις μέρες και ώρες που δεν περνούν με τίποτα,
στις άυπνες νύχτες μας,
στη βροχή και τον αέρα,
σ' αυτούς που τους πήρε ο ύπνος στο λεωφορείο κι έφτασαν στο τέρμα,
στις παρέες που βγαίνουν για καφέ και δε λέν' κουβέντα (αλλά περνούν καλά),
σ' αυτούς που αποκοιμήθηκαν στον καναπέ περιμένοντας κάτι,
στα βιβλία που άφησες στη μέση και δεν έμαθες ποτέ το τέλος,
στο φεγγάρι (ίσως λίγο και τ' άστρα),
σ' εκείνους που ονειρεύονται,
στους "κολλημένους" μ' αυτό που αγαπάνε,
στις ευχές που ποτέ δεν πιάσανε,
στις χαρές που κάποια στιγμή καταλήγουν σε λύπη,
στα "ευχαριστώ" που δεν τα εννοούμε,
στις καλημέρες που ξεκινούν στραβά,
στα όνειρα/εφιάλτες που μας κυνηγούν και τη μέρα,
στα ποτά και τα μπουκάλια που 'μείναν μισοάδεια στο τραπέζι (γιατί κάποιος βιαζόταν...),
στα τσιγάρα που ίσως κάποτε αρχίσω να κάνω,
στα μικρά πράγματα που έστω και για λίγο σου φτιάχνουν τη διάθεση,
στην άπειρη τύχη μου,
σ' ό,τι νομίζουμε ότι τρώμε, αλλά μας τρώει,
σ' ό,τι δεν χόρτασες ποτέ αρκετά,
σ' όλα αυτά που δεν πρόλαβες καν να δοκιμάσεις,
στους μικρούς μου φίλους (τα ζώα) που φύγαν πριν από 'μένα,
στις στιγμές που δε θέλεις να μιλήσεις σε κανένα,
στις στιγμές που πρέπει να γελάς κι όμως πίσω απ' τη μάσκα κλαις,
στις φράσεις που ειπώθηκαν τις λάθος στιγμές,
σ' αυτούς που πληγώνονται εύκολα,
σ' αυτούς που δεν καταλαβαίνουν Χριστό ("δυνατές ψυχές"),
σ' εκείνους που κοιμούνται μόνοι σε διπλό κρεβάτι,
στα μεγάλα αντίο,
σ' αυτούς που το έχασαν για λίγα δευτερόλεπτα (ίσως λεπτά),
στις εκδρομές που ακυρώθηκαν,
στις απότομες αλλαγές και τις νέες αρχές,
στη μουσική και τη μπάντα μου (που ακόμη δεν έχω),
στα τραγούδια που γράφτηκαν για κάποιους που δεν τ' άκουσαν,
στα ποιήματα που χάθηκαν στα ράφια,
στα "συγνώμη" που δεν κατάφερες να πεις,
στη ματιά του/της που τα λέει όλα,
σ' αυτούς που θυμούνται την αρχή,
στα μονοπάτια χωρίς τέλος (αν υπάρχουν),
σ' ό,τι πέθανε στα "γκρι",
στις αναπάντητες ερωτήσεις μας,
στα τηλεφωνήματα που δεν πρόλαβες να σηκώσεις και δεν έμαθες ποτέ ποιος ήταν,
στα πράγματα που χάθηκαν μέσ' στο σπίτι αλλά δε τα βρήκε κανείς,
σε κάτι που αγαπούσα κι "έσπασε",
σ' αυτούς που δεν κατάλαβα ότι μ' αγαπούσαν,
σ' αυτά που πάλιωσαν αλλά δε θες να τα πετάξεις,
σ' αυτούς που "ξέχασαν" κάτι μέσα σου και δε γύρισαν ποτέ για να το πάρουν,
στα μισοτελειωμένα μηνύματα που δε στάλθηκαν ποτέ,
στις αποφάσεις που δεν πήρες,
στα "ναι" που εννοούσες "όχι" (κι αντίστροφα),
σ' αυτούς που είπες "τα λέμε" και δεν τους ξαναείδες ποτέ,
σ' όλα τα απραγματοποίητα "θα/δε θα",
στις, όπως και να 'χει, όμορφες στιγμές μας,
σ' ό,τι άλλο ξέχασα να θυμηθώ,
στο χθες του αύριο,
στο αύριο του χθες,
στο τώρα

και τώρα, και τώρα, και λίγο μετά, και μέχρι...