The Purple Cloud's Story

Αρμονία, Γαλήνη, Ηρεμία...  Φόβος, Άγχος, Σιωπή...

Ένας απόκοσμος ήχος ακούστηκε, λες και ταξίδευε μήνες μέχρι να φτάσει στ' αυτιά μου. Ξαφνικά ταράχτηκε η ησυχία μου κι άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Τινάχτηκα πάνω σαν να είχα ξυπνήσει από εφιάλτη και θα ορκιζόμουν πως έτσι ήταν, γιατί το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι μου. Όμως τώρα δεν ήμουν εκεί.. Ήμουν πάνω σ' ένα σύννεφο που έβρεχε αστέρια από ύψος περίπου δεκαπέντε μέτρων. Πολύχρωμα, μικρά αστέρια που έπεφταν σιγά σιγά, μέχρι που βυθίζονταν μέσα στο λιβάδι που βρισκόταν από κάτω μας. Ένα λιβάδι που έφτανε μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το ανθρώπινο μάτι.. Τριγύρω έβλεπες παντού μαύρες ξύλινες κολόνες διασκορπισμένες από 'δω και από 'κει χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Και στο βάθος κάτι κοκαλιάρικα δέντρα που περίμεναν το τέλος τους..
Και μου ήταν όλα τόσο άγνωστα.. Μα που είχαν πάει όλοι?.. Και ξανά ο ίδιος ήχος..
Ξαφνικά σκοτείνιασε και θόλωσαν τα πάντα. Και η αστεροβροχή σταμάτησε..
Ήταν λες και τους κοίταζα μέσα από γκρίζα τζάμια μεσ' στην ομιχλώδης νύχτα.. Αλλά τους έβλεπα. Ήμουν σίγουρος. Ήταν πέντε και όλοι γνωστοί. Ντυμένοι στ' άσπρα και φορώντας μάσκες απορίας πετούσαν γύρω μου.. Βέβαια, σε πιο χαμηλό ύψος, αλλά πολύ πάνω απ' το έδαφος.. Δε μιλούσαν, ούτε ξέρω αν μ' έβλεπαν. Άδικα προσπαθούσα να φωνάξω, δεν έβγαινε ούτε λέξη απ' το στόμα μου... Μετά πήδηξα κάτω αγνοώντας το ύψος σκεπτόμενος πως το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί ήταν να πεθάνω, αλλά ακόμη κι αυτό θα ήταν καλύτερο απ' το να βρίσκομαι εκεί..
Τελικά δεν πέθανα. Με το που άγγιξα τη γη εμφανίστηκα στο δωμάτιο μου, στο κρεβάτι μου.. Κ' έμοιαζαν όλα εντάξει. Αμέσως βγήκα στο μπαλκόνι και είδα ότι όντως, όλα ήταν φυσιολογικά. Ηρέμησα προς στιγμήν  όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο.. Μιας και δεν ήταν κανείς στο σπίτι πήγα μέσα να το σηκώσω, αν και ένιωθα ότι δεν έπρεπε..

Α: Παρακαλώ?
?: Ξέρετε, τηλεφωνούμε από...
Α: Αλήθεια? Πότε?..
................................

Είπαν πως ήταν δυστύχημα, αλλά ακόμη κανείς δεν είναι σίγουρος. Άφησα το ακουστικό να γλιστρήσει από το χέρι μου. Πλέον και οι πέντε πετούσαν προς το μοβ μου συννεφάκι...  Ένα δάκρυ ίσως και να κύλησε...

For You

Το έβαλα στη θέση του...

Το άφησα εκεί και σηκώθηκα. Μετά πήγα προς το μπαλκόνι και μ' ένα άλμα έφυγα. Πέταξα...
Ούτε καν πρόλαβα να σε χαιρετήσω. Δεν ξέρω ποιο ήταν το σωστό, τι έπρεπε να κάνω. Ξέρω όμως ότι όσο πιο πολύ το σκέφτεσαι τόσο πιο πολύ απομακρήνεσαι απ' το να το κάνεις, γι' αυτό κ' έπραξα γρήγορα. Εντάξει μπορεί να μην είχα στη διάθεσή μου τα κατάλληλα "εργαλεία", αυτά που ίσως θα 'θελα, αυτά που ίσως σου άξιζαν, αλλά κι αυτό έκανε τη δουλειά του. Και όλα τριγύρω ξαφνικά αναστατώθηκαν και άρχισαν να σβήνουν καθώς το κόκκινο μας χαμογελούσε. Δέκα εκατοστά περίπου, μπορεί και περισσότερα, φώλιασαν μέσα σου. Κ' έστεισαν ξέφρενο χορό μαζί με ό,τι υπήρχε εκεί. Φόβος, μίσος, ζήλια (κ' ό,τι άλλο έκρυβες καλά τόσο καιρό στο βάθος της)... Και τι δε θα 'δινα για να ήμουν εγώ στη θέση τους, εκεί μέσα...

Δεν ξέρω αν θυμάσαι, αλλά στο είχα πει κάποτε: "Θα σε πάρω μαζί μου, να φύγουμε μακριά από 'δω, μαζί". Τότε που ήμασταν ένα, θυμάσαι? Τότε, που πονούσα όταν χτυπούσες, που δάκρυζες όταν λυπόμουν. Τότε που δε μας ένοιαζε τίποτα κ' η κάθε μας στιγμή ήταν σαν κλεμένο λεπτό απ' τον παράδεισο. Τότε...
Και να που το 'κανα. Η τουλάχιστον προσπάθησα. Βλέπεις, δεν πιάνει πάντα.. Δυστυχώς εγώ είμαι ακόμη εδώ. Μάλλον δεν ήταν αρκετά ψηλά.. (Έπρεπε να είχα ανέβει στην ταράτσα). Ίσως πάλι να είναι καλύτερα έτσι, γιατί τώρα θα έχεις και κάποιον να σου αφήνει μερικά λουλούδια πάνω στο βαρύ σου μάρμαρο.. Ξέρεις, έτσι για τα τυπικά. Ε, ίσως να παίζω και κανένα τραγούδι στην κιθάρα και να πίνω στην υγειά σου που και που..

Και πλέον κοιμάμαι ήσυχος, γιατί ξέρω ότι έκανα αυτό που έπρεπε.  Το έβαλα στη θέση του...
Ακριβώς εκεί που ήμουν κάποτε εγώ.
Στην καρδιά σου...

Inside You...

Σωκράτης: "Η αλήθεια κρύβεται μέσα μας"




Λες?...

Το μυαλό μας και η φαντασία μας μπορεί να σκεφτεί τα πάντα και όλες τις πιθανές απαντήσεις για κάθε ερώτημα που δημιουργεί. Οπότε, είτε υπάρχει μία αλήθεια, είτε πολλές μπορούμε, η τις έχουμε σκεφτεί ήδη. Είμαστε λοιπόν σίγουροι ότι γνωρίζουμε την αλήθεια, απλώς πρέπει να βρούμε μέσα μας τη σωστή απάντηση για κάθε ερώτημα. Άρα είχε δίκιο ο Σωκράτης. Η αλήθεια όντως κρύβεται μέσα μας...

Οι σκέψεις (ερωτήσεις κ' απαντήσεις) βγαίνουν μέσα απ' τη φαντασία και το μυαλό μας. Όσο πιο πολύ φαντασία, τόσο πιο πολλές απαντήσεις μπορείς να σκεφτείς και τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να βρεις τη σωστότερη απ' αυτές. Οι σκέψεις μας δηλαδή, προσπαθούν να καλύψουν τη φαντασία μας. Όμως η φαντασία είναι άπειρη και ατελείωτη, σωστά? Άρα είναι σαν να προσπαθούμε να καλύψουμε το άπειρο που ουσιαστικά δεν καλύπτεται.. Κάθε ερώτηση γεννάει και μία απάντηση (τουλάχιστον) και κάθε απάντηση γεννάει και μια άλλη ερώτηση...

Πως όμως μπορείς να βρεις ποια είναι η αλήθεια και η σωστή απάντηση κάθε φορά? Η απάντηση που δε θα φέρει άλλη ερώτηση και θα σε καλύψει?...






(17/8/08)

A Chess Game

Ποιος να ξέρει αν είναι απλά ένα παιχνίδι που μας έχει στήσει κάποιος, η μια δοκιμασία αξίας... Και τώρα ήμαστε εδώ, τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά. Πάνω στην ίδια σκακιέρα, στη μέση, εγώ στο μαύρο κ' εσύ στο άσπρο. Εγώ με τ' άσπρα κ' εσύ με τα μαύρα. Και όμως, κάποιος είπε ότι είδε κάτι κοινό. Δυο απλοί στρατιώτες, ακούστηκε μια ψιθυριστή φωνή... Τα απλά μάτια δεν το βλέπουν, θα 'λεγε ένας πιο σοφός. Και 'γω, κοιτάζω το μονοπάτι μέχρι την άλλη άκρη παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Μετρημένα βήματα και χιλιοπατημένα κι όμως τόσο πρωτόγνωρα για 'μας... Γυρίζω σε 'σένα με τα χείλη μου ραμμένα. Θέλω να σου πω ξεκίνα, έλα μαζί μου, όμως καταπίνω και την τελευταία προσπάθεια του οποιουδήποτε γράμματος να βγει απ' το στόμα μου. Προσπάθησα να μαντέψω τι σκέφτηκες εκείνη τη στιγμή όμως απέτυχα. Και έμεινα να σε κοιτάζω μεσ' στα μάτια, σ' αυτά τα τόσο όμορφα μάτια... Και ήταν λες και είχα κατεβάσει ένα μπουκάλι κρασί μέσα σε λίγα λεπτά. Ξέρεις, τότε που αρχίζεις να σκέφτεσαι τόσο πολύ απ' το μεθύσι και σου 'ρχονται τόσες σκέψεις/λέξεις και τελικά σου μένουν στο ράφι, στα πρόχειρα αποθηκευμένα μηνύματα, μήπως και βρεις κάποια καταραμένη στιγμή το θάρρος ν' ανοίξεις το στόμα σου και να τα πεις. Και πριν καλά καλά το καταλάβω είχαμε βρεθεί και οι δύο στο τέλος. Ο καθένας στο δικό του, στις απέναντι πλευρές, εσύ βασίλισσα και 'γω άλογο. Ένα άλογο χωρίς πόδια, αδύναμο στα πάθη και στους κινδύνους τους. Και 'συ, μια γοητευτική βασίλισσα ντυμένη στα λευκά περιμένοντας τον ιππότη της να 'ρθει. Και τώρα, ακόμη κι αν σου πω -περίμενε, είμαι εδώ- είσαι πολύ μακριά για να μ' ακούσεις. Μακάρι να 'ξερες, να μπορούσες να δεις πως ήμαστε μαζί σ' αυτό... Μακάρι να σου είχα πει... Και μια λέξη μένει να κολυμπάει στον ουρανό μας.  Εγωισμός...
Πλέον είναι στο χέρι σου και μόνο. Σε μία κίνηση μπορείς να βρεθείς δίπλα μου. Όχι, όχι για να με φας.. Μα για να με πάρεις μαζί σου, μακριά απ' αυτόν τον ασπρόμαυρο κόσμο που ζούμε. Και εκείνες οι λέξεις που δεν πρόλαβα να σου πω ουρλιάζουν ακόμη μέσα μου... Μακάρι να μπορούσες να δεις πως ήμαστε μαζί σ' αυτό...


Και τώρα η σειρά σου να παίξεις, και σε ρωτάω: "Ποια είναι η κίνησή σου? Έρχεσαι?"