The Final Judgement

Λευκός λαγός, μια κούπα μέλι...

 

Νόμιζα πως μια γεύση έφτανε να με χορτάσει.. Μάλλον έκανα λάθος.. Ήξερα όμως σίγουρα πως μια ανάμνηση έφτανε να με σκοτώσει.. Ξανά. Και προσπάθησα να ξεχάσω.. Και ξέχασα. Και ξαναθυμήθηκα και ξαναξέχασα.. Ξέχασα... Και δε θυμάμαι πια.. Μα και πάλι μια γεύση δε μου έφτασε... Ίσως πολλά να ζήτησα και ίσως λίγα έδωσα, ποιος όμως τώρα θα με κρίνει?.. Το ξέρεις πως δεν έφταιξα τόσο και είναι κρίμα για το άδικο που πίνω.. Και θα μου πεις έτσι είναι η ζωή, μα εγώ ζωή μου δε σ' αφήνω.. Τότε ο λαγός με κοίταξε και έδειξε το ρολόι.. "Τελείωσαν τα νούμερα", μου ψιθύρισε και χαμογέλασε ειρωνικά κρατώντας σφιχτά στα χέρια του το μέλι.. Και χάθηκε ο κόσμος γύρω μου και έγιναν όλα ένα.. Ένα μαύρο. Και εγώ έμεινα εκεί να περιμένω εσένα... Και έσβησαν πια τα πάντα.. Η αγάπη και ο θυμός, η θλίψη και ο φόβος.. Μ' αγκάλιασε η αδιαφορία σου και μου 'λεγε παραμύθια... Και τότε όλοι τους βρήκαν την ευκαιρία και  μου 'δειξαν ψεύτικα, ανούσια χρώματα...

Κάποιοι ήθελαν, κάποιοι προσπάθησαν.. Κάποιοι ήξεραν μα δεν τα παράτησαν.. Και όμως στο τέλος.. Το ίδιο δάκρυ αντίκρισαν όλοι.. Τώρα πλέον κατάλαβα πως δεν υπάρχει κανείς άλλος σαν και εσένα.. Κανείς που να μπορεί να με κάνει ν' αγγίξω τα σύννεφα με ένα άγγιγμά του.. Και κουράστηκα πια να σέρνομαι. Με όλους εκείνους εκεί έξω, τα παράσιτα της καθημερινότητάς μου.. Μας... Τι όμορφη αυτή η λέξη, θυμάσαι?.. Δώσε μου λοιπόν το χέρι σου.. Ξανά. Αλλά αυτήν τη φορά μη με φοβηθείς, δε θέλω το κακό σου. Αυτήν τη φορά ξέρω τι θέλω γλυκιά μου αδυναμία...

Και ο λευκός ακόμη εκεί, ανάμεσα...