Who am I? Who are You?

*Στη Luna, σαν μικρό ευχαριστώ.



Ήμουν με τη μεγαλύτερη αδερφή μου. Όχι πολύ, 3 χρόνια, αλλά αρκετά για να μου τη λέει και να μου υπενθυμίζει πως έχω πολλά ακόμη να μάθω... Εγώ μόλις που είχα κλείσει τα 26. Πηγαίναμε στο κέντρο της πόλης για κάτι δουλειές. Και τότε, κάπου στο δρόμο, συνάντησα εκείνον (ο γνωστός -Χ-). Ένας φίλος απ' το σχολείο που είχε τύχει να είμαστε μαζί και στο στρατό. Κάναμε καλή παρέα, απ' το δημοτικό ακόμη να φανταστείς. Κ... και βρακί που λένε. Οι συνθήκες όμως αργότερα χώρισαν τους δρόμους μας. Εγώ δεν το γνώρισα στην αρχή, εκείνος όμως μόλις με είδε έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο κ' έτρεξε να μ' αγκαλιάσει.
...............................
Μετά από λίγο η αδερφή μου, περίεργη όπως πάντα, τον ρώτησε από που με γνώριζε. Τον είχε γνωρίσει βέβαια και η ίδια στο παρελθόν (ερχόταν συχνά στο σπίτι), αλλά δεν τον θυμόταν. Και τότε άκουσα τις 2 πιο γελοίες φράσεις που έχω ακούσει, η τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Της λέει: "Τον αδερφό σου τον ξέρω από τόσο δα μικρό". Και μετά απευθυνόμενος σε μένα είπε: "Καλά, εσύ δεν άλλαξες καθόλου!".

Μου 'χε φανεί τότε τόσο αστείο.. Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου 100.066 σκέψεις για τα παιδικά μας χρόνια. Πως ήμουν, πως ήμασταν, πως άλλαξαν τα πράγματα, πως έγινα... Προσπάθησα γρήγορα, χωρίς αποτέλεσμα, να θυμηθώ ποιον απ' όλους τους εαυτούς μου του είχα γνωρίσει, ποια μάσκα του είχα δώσει να μου φυλάει. Σκέφτηκα πως ήταν ο -Χ- μήπως και αυτό βοηθήσει, αλλά ούτε αυτό κατάφερα. Ξεκίνησα να μετράω τα ψέματα που του 'χα πει μήπως και βρω τι ήξερε για μένα, αλλά κάποια στιγμή έχασα το λογαριασμό. Θυμήθηκα κάποια πράγματα που ήξερα για τον τότε εαυτό μου, αλλά δεν μου 'φτασαν για να συναρμολογήσω μια εικόνα. Με κοίταξα στον καθρέφτη του μυαλού μου, μήπως και καταλάβω τίποτα, αλλά το μόνο που είδα ήταν 1.000.066 πρόσωπα περίπου να περιστρέφονται. Πως να με θυμόταν άραγε ο -Χ-?

Άδικος κόπος σκέφτηκα. Εδώ δεν ξέρω ποιος ήμουν χθες, πως να θυμηθώ πριν χρόνια? Ίσως ούτε αύριο να ξέρω ποιος ήμουν χθες, δηλαδή σήμερα... "Τα πάντα ρει" είπε κάποτε ο Ηράκλειτος (κάτι πρέπει να ήξερε κι αυτός). Εγώ λοιπόν, πως μπορώ να μένω στάσιμος? Παίρνω κάθε φορά τη "μορφή" που θέλω δουν οι γύρω μου, ανάλογα βέβαια και με το πόσο αλλάζουν και αυτοί. Η αλήθεια μου κρύβεται μέσα τους, μέσα στο σύνολό τους. Και ο καθένας τους, ένα κομμάτι από παζλ, από ένα παζλ που σχεδόν κάθε μέρα δημιουργούνται καινούρια κομμάτια. Και εγώ? Εγώ κρατάω απλά το κουτί, έτσι για να βλέπω το περιτύλιγμά μου και να γελάω μ' αυτούς που μόλις το βλέπουν λένε: "Αυτός είναι" με δυνατή και σταθερή φωνή σαν να 'ναι απόλυτα σίγουροι...
Ε όχι, δεν είμαι αυτός...

Χαμογέλασα, κοίταξα για λίγο τον ουρανό, μετά τον -Χ- και κούνησα το κεφάλι καταφατικά, σαν να συμφωνούσα μαζί του. Τι ειρωνικό σκηνικό! Τελικά είχε δίκιο η αδερφή μου, είχα πολλά να μάθω. Γι' αυτούς, για τον κόσμο, για μένα...