Rebuilding...

- Γεια. Ήρθα.
- Γύρισες?
- Ναι, πάλι εδώ. Όπως τότε..
- Μπα, τώρα μας θυμήθηκες?
- Μην το λες αυτό..
- Έλεγες πως δε μας είχες ανάγκη, τι έγινε τώρα?
- Συγνώμη, είμαι ηλίθιος τελικά.. Δεν τα κατάφερα. Απέτυχα..
- Το 'ξερα.. Και τι θες τώρα?
- Σας χρειάζομαι.. Και τους δύο.
- Νωρίς το κατάλαβες..
- Πρέπει να βρω πάλι τις ισορροπίες μου. Και δε μπορώ μόνος μου.
- Έτσι σκατά που τα 'κανες λούσου τα τώρα.
- Δε θ' αντέξω για πολύ ακόμα..
- Αυτό να το σκεφτόσουν εξ αρχής.
- Το ξέρουμε όλοι πως κανείς μας δε θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα μόνος του..
- Εσύ το επέλεξες να χωρίσουμε.
- Είμαι αδύναμος.. Το ίδιο και εσείς χωρίς εμένα..
- Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.
- Δε σου ζητάω αυτό..
- Τότε?
- Απλά μια νέα αρχή θέλω. Να βρω ξανά τον εαυτό μου..
- Ό,τι χτίζαμε τόσο καιρό το κατέστρεψες μέσα σε λίγες μέρες...
- Έκανα λάθος, το παραδέχομαι εντάξει?
- Στο είχα πει πως μια μέρα θα γινόταν αυτό.. Ποτέ δε μ' άκουσες όμως..
- Ωραία, έχεις δίκιο. Και τώρα τι κάνουμε δηλαδή?..
- Αν κάνεις ό,τι σου λέω χωρίς να ξαναφέρεις αντίρηση ίσως και να διωρθώσουν κάπως τα πράγματα..
- Ξέρεις πως αυτό δε γίνεται. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει πλέον.. Και δεν είσαι μόνος σου σ' αυτό!
- Όσο έπαιρνα εγώ τις αποφάσεις όλα ήταν μια χαρά..
- Ε όχι και όλα!..
- Ναι, αλλά τουλάχιστον ήξερες τι σου γινόταν... Είχαμε τα στάνταρ μας, τα σταθερά βήματά μας.. Τους κανόνες μας.. Εκείνους τους απαραβίαστους κανόνες... Θυμάσαι?..
- Πως μπορώ να ξεχάσω?..
- Κι όμως αυτό δείχνεις με τον εγωισμό σου..
- Ποιος μιλάει!?...
- Από τη στιγμή που άρχισες να παίρνεις πρωτοβουλίες και να κάνεις το δικό σου όλα άλλαξαν. Ούτε εσύ ξέρεις ποιος είσαι τώρα..
- Το ίδιο και εσείς.. Γι' αυτό ζητάω κατανόηση και μια τελευταία χάρη..
- Ξέρεις όμως πως δε γίνεται να τα 'χεις όλα δικά σου.. Αν επιστρέψεις θα πρέπει οι αποφάσεις που θα παίρνονται να είναι δικές μου. Και αυτό σημαίνει πως θα πρέπει ν' απαρνηθείς πολλά..
- Δηλαδή?..
- Ό,τι μπορεί να βρεθεί εμπόδιο στο δρόμο μας, στους αρχικούς μας στόχους..
- Όμως τώρα θέλω και άλλα.. Έχω πλέον εθιστεί και δε θα είναι εύκολο να τ' αφήσω πίσω έτσι απλά..
- Το ξέρω. Πάντα πίστευα πως ήσουν αδύναμος και πως αν έμενες μόνος σου θα κατέληγες κάπως έτσι, αλλά αυτό δε μ' αφορά. Δεν υπάρχει χρόνος για να ρισκάρουμε πια.. Η απόφαση δική σου, αλλά αν πραγματικά αυτό είναι που θέλεις τότε θα πρέπει να τ' αφήσεις όλα πάνω μου και πάλι.. Αλλιώς θα καταλήξουμε πάλι εδώ, στο μηδέν. Στο μηδέν που εσύ μας έφερες..
- Δεν είναι μηδέν αυτό. Απλά είναι κάτι διαφορετικό..
- Δε θα μιλούσες έτσι παλαιότερα. Με απογοητεύεις όλο και περισσότερο..
- Εντάξει λοιπόν τότε, ας γίνει όπως θέλεις.. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω τίποτα να χάσω.. Τίποτα πλέον δε γίνεται χειρότερα...

Respect (valuation's theory)

Για τον κόσμο μπορεί να είσαι ένας άνθρωπος, αλλά για έναν άνθρωπο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος..

"Θα ήθελα να ήμουν μια σταγόνα αίμα σου, να κυλήσω στις φλέβες σου, να περάσω απ' το μυαλό σου, να νιώσω τη σκέψη σου, να καταλήξω στην καρδιά σου..

Για να δω..

Αν υπάρχω..."

Ποτέ δε θα το άφηνα να συμβεί αν ήταν στο χέρι μου.. Εγώ θα 'χανα πάλι στο τέλος, το ξέρω, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία αυτό.. Σ' ευχαριστώ όμως που κατάφερες και μου γνώρισες και αυτή τη πλευρά του εαυτού μου.. Σ' ευχαριστώ.

-Γεια!

-Γεια, χάρηκα..

-Αντίο.

Ξανάνοιξα τα μάτια μου όταν άκουσα τη Φωνή να λέει ψιθυριστά στο αυτί μου:

"Was a time when I wasn't sure
But you set my mind at ease
There is no doubt you're in my heart now.
Said woman take it slow
And it'll work itself out fine
All we need is just a little patience..."

Χάνεις κάτι αφού μάθεις ότι το είχες και καταλαβαίνεις τι είχες αφού το χάσεις... Πονάει λίγο η βέργα της στο χέρι μου, αλλά τελικά την αγαπάω τη δασκάλα μου.. Τη πιο καλή δασκάλα απ' όλες.. Τη ζωή.

Respect...

Life Race (The End)

...ξαφνικά ζαλίστηκα και είπα να βγω έξω για ένα περίπατο, έτσι να πάρω λίγο αέρα.. Πήγα στο κοντινότερο πάρκο της γειτονιάς και έκατσα σ' ένα παγκάκι.. Για καλή μου τύχη δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω οπότε μπορούσα να έχω όση ησυχία ήθελα.. Την απόλυτη. Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και έγειρα ελαφρά το κεφάλι μου πίσω για ν' απολαύσω το γαλήνιο ήχο απ' το νυχτερινό αεράκι.. Όμως αυτό δεν κράτησε πάνω από τρία δευτερόλεπτα, όταν άκουσα δίπλα μου τη φωνή του..
Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα, είπε σιωπηλά λες και φοβόταν μη το μάθει κανείς.. Ήθελα να του πω φύγε, άσε με μόνο, δε θα σου λείψω και πολύ.. Αλλά τελικά δεν το έκανα. Έμεινα ακίνητος να παριστάνω ότι όλα είναι εντάξει, ότι όλα είναι καλά. Όπως πάντα...
Κοίτα να δεις καλέ μου φίλε που φτάσαμε ως εδώ.. Νόμιζα ότι όλα είχαν τελειώσει πολύ νωρίτερα, αλλά τελικά ακόμη τρέχαμε... Μόνοι μας.. Και όλοι ήταν εκεί, στις κερκίδες.. Και μας κοιτούσαν με αγωνία. Ή ίσως αδιαφορία...
Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα, ξαναείπε..

"Τρέχαμε δίπλα δίπλα, ξυπόλυτοι σε ανώμαλο έδαφος.. Ήμασταν αντίπαλοι, αλλά πηγαίναμε μαζί.. Αδιαφορώντας για τα πληγωμένα μας πόδια αναπτύσσαμε όλο και περισσότερη ταχύτητα και ξεπερνούσαμε κάθε εμπόδιο που βρισκόταν στο δρόμο μας.. Περάσαμε πάνω από μαύρες ώρες και ανυπόφορες μοναχικές νύχτες. Ταλαντευτήκαμε ανάμεσα σε έξι χορδές και μια βροχή μελωδίες. Λουστήκαμε με το αλκοόλ της εφηβείας και μεθύσαμε με τις εμπειρίες της. Μαζί ήμασταν ανίκητοι έλεγαν... Αλλά τελικά... Κέρδισες.. Το ρολόι της ζωής μου έδειξε 3:32..  Έχασα.. Για ένα λεπτό.. Γιατί ζούσα ένα λεπτό πίσω και δεν το 'ξερα... Στο τέλος κανείς δε χειροκρότησε, κανείς δε μίλησε.. Όλοι έμειναν με σκυμμένα τα κεφάλια ν' ακούνε τη θλίψη που ούρλιαζε γύρω μας, μέχρι που έσβησα απ' τα μάτια σου και έγινα σκόνη στο ανούσιο παρελθόν..."

Αλήθεια κέρδισα? Δικό μου το έπαθλο δηλαδή? Δεν είναι έπαθλο βλάκα.. Αλλά τι λέω, έτσι κι αλλιώς εσύ ποτέ δεν καταλάβαινες από αξίες.. Όταν νιώσεις θα 'ναι αργά, μα τότε τα δάκρυα τους θα 'χουν στεγνώσει  για το τομάρι σου.. Όπως και να 'χει δικό σου το πρόβλημα, πάλι τα ίδια θα λέμε?... Μόνο να μου την προσέχεις την μικρή μου νεράιδα.. Μη την πληγώσεις, μη την κάνεις να κλάψει, όχι κι άλλο.. Δε θ' αντέξει... Γιατί είναι ευαίσθητη και η καρδιά της είναι εύθραυστη σαν τα φτερά μιας πεταλούδας που το μόνο που θέλει είναι να πετάει ελεύθερη στη σύντομη ζωή της...
Προσπάθησα ν' ανοίξω τα μάτια μου και να κοιτάξω γύρω μου και τότε κατάλαβα πως... Στο παγκάκι, στη θέση που νόμιζα ότι καθόμουν δε βρισκόμουν εγώ, αλλά εσύ εξ αρχής.. Εγώ είχα ήδη γίνει σκόνη στο ξεχασμένο παρελθόν... Και όλα καλά, πάντα καλά... Πάντα καλά...
Να μου την προσέχεις λοιπόν...