...ξαφνικά ζαλίστηκα και είπα να βγω έξω για ένα περίπατο, έτσι να πάρω λίγο αέρα.. Πήγα στο κοντινότερο πάρκο της γειτονιάς και έκατσα σ' ένα παγκάκι.. Για καλή μου τύχη δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω οπότε μπορούσα να έχω όση ησυχία ήθελα.. Την απόλυτη. Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και έγειρα ελαφρά το κεφάλι μου πίσω για ν' απολαύσω το γαλήνιο ήχο απ' το νυχτερινό αεράκι.. Όμως αυτό δεν κράτησε πάνω από τρία δευτερόλεπτα, όταν άκουσα δίπλα μου τη φωνή του..
Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα, είπε σιωπηλά λες και φοβόταν μη το μάθει κανείς.. Ήθελα να του πω φύγε, άσε με μόνο, δε θα σου λείψω και πολύ.. Αλλά τελικά δεν το έκανα. Έμεινα ακίνητος να παριστάνω ότι όλα είναι εντάξει, ότι όλα είναι καλά. Όπως πάντα...
Κοίτα να δεις καλέ μου φίλε που φτάσαμε ως εδώ.. Νόμιζα ότι όλα είχαν τελειώσει πολύ νωρίτερα, αλλά τελικά ακόμη τρέχαμε... Μόνοι μας.. Και όλοι ήταν εκεί, στις κερκίδες.. Και μας κοιτούσαν με αγωνία. Ή ίσως αδιαφορία...
Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα, ξαναείπε..
"Τρέχαμε δίπλα δίπλα, ξυπόλυτοι σε ανώμαλο έδαφος.. Ήμασταν αντίπαλοι, αλλά πηγαίναμε μαζί.. Αδιαφορώντας για τα πληγωμένα μας πόδια αναπτύσσαμε όλο και περισσότερη ταχύτητα και ξεπερνούσαμε κάθε εμπόδιο που βρισκόταν στο δρόμο μας.. Περάσαμε πάνω από μαύρες ώρες και ανυπόφορες μοναχικές νύχτες. Ταλαντευτήκαμε ανάμεσα σε έξι χορδές και μια βροχή μελωδίες. Λουστήκαμε με το αλκοόλ της εφηβείας και μεθύσαμε με τις εμπειρίες της. Μαζί ήμασταν ανίκητοι έλεγαν... Αλλά τελικά... Κέρδισες.. Το ρολόι της ζωής μου έδειξε 3:32.. Έχασα.. Για ένα λεπτό.. Γιατί ζούσα ένα λεπτό πίσω και δεν το 'ξερα... Στο τέλος κανείς δε χειροκρότησε, κανείς δε μίλησε.. Όλοι έμειναν με σκυμμένα τα κεφάλια ν' ακούνε τη θλίψη που ούρλιαζε γύρω μας, μέχρι που έσβησα απ' τα μάτια σου και έγινα σκόνη στο ανούσιο παρελθόν..."
Αλήθεια κέρδισα? Δικό μου το έπαθλο δηλαδή? Δεν είναι έπαθλο βλάκα.. Αλλά τι λέω, έτσι κι αλλιώς εσύ ποτέ δεν καταλάβαινες από αξίες.. Όταν νιώσεις θα 'ναι αργά, μα τότε τα δάκρυα τους θα 'χουν στεγνώσει για το τομάρι σου.. Όπως και να 'χει δικό σου το πρόβλημα, πάλι τα ίδια θα λέμε?... Μόνο να μου την προσέχεις την μικρή μου νεράιδα.. Μη την πληγώσεις, μη την κάνεις να κλάψει, όχι κι άλλο.. Δε θ' αντέξει... Γιατί είναι ευαίσθητη και η καρδιά της είναι εύθραυστη σαν τα φτερά μιας πεταλούδας που το μόνο που θέλει είναι να πετάει ελεύθερη στη σύντομη ζωή της...
Προσπάθησα ν' ανοίξω τα μάτια μου και να κοιτάξω γύρω μου και τότε κατάλαβα πως... Στο παγκάκι, στη θέση που νόμιζα ότι καθόμουν δε βρισκόμουν εγώ, αλλά εσύ εξ αρχής.. Εγώ είχα ήδη γίνει σκόνη στο ξεχασμένο παρελθόν... Και όλα καλά, πάντα καλά... Πάντα καλά...
Να μου την προσέχεις λοιπόν...
