The Last Show

Απόλυτη σιωπή. Όλοι κάθισαν στις θέσεις τους αμίλητοι και ακίνητοι σαν νεκροί και κάρφωσαν τα βλέμματά τους στη σκηνή.. Τα φώτα έσβησαν.. Η μεγάλη κόκκινη κουρτίνα σηκώθηκε. Ξεκινάει, ξεκίνησε.. Και τώρα περιμένουμε με αγωνία.. Είπαν πως έχουν δουλέψει αρκετά και πως έχει πρωτότυπη υπόθεση.. Μας υποσχέθηκαν πολλά και πλέον ήρθε η ώρα ν' αποδείξουν τι αξίζουν.. Γι' αυτούς και όχι τόσο για εμάς...

Και όμως μας απογοήτευσαν.. Το ίδιο σενάριο με το περσινό, ακριβώς το ίδιο.. Ένα χρόνο μετά και δεν άλλαξε τίποτα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μη συνέβη τίποτα.. Δε λέω, καλά παίζουν τα παιδιά, αλλά είναι κρίμα για τον κόπο τους, τον κόπο μας... Μόνο οι ρόλοι άλλαξαν, όχι οι ηθοποιοί, μόνο οι ρόλοι.. Κατά τα άλλα μέχρι και οι κινήσεις τους είναι ίδιες.. Και είναι αστείο αν είσαι από κάτω και παρακολουθείς.. Καλά, πως νόμισαν ότι θα μας ξεγελάσουν έτσι απλά με μια αλλαγή ρόλων? Αυτό ήταν όλο?...
Στο πρώτο δεκάλεπτο είχαν ήδη αρχίσει να φεύγουν.. Στο μισάωρο δεν είχε μείνει ούτε ματιά.. Είπαν πως ξέρουν.. Πως η εξέλιξη είναι αναμενόμενη.. "Χάσιμο χρόνου" ήταν η φράση της βραδιάς.. Ένα ένα τα σκυμμένα κεφάλια άδειασαν την αίθουσα.. Έμεινα μόνος. Κολλημένος στο κάθισμα λες και δε μπορούσα να κουνηθώ.. Γιατί βαθιά μέσα μου είχα μια ελπίδα.. Ήθελα να δω το τέλος, ακόμη κι αν ήταν το ίδιο. "Πάμε να φύγουμε" ακούστηκε μια αντρική φωνή από δίπλα μου, αλλά εγώ τον έδιωξα με μια γρήγορη κίνηση του χεριού μου χωρίς καν να γυρίσω το βλέμμα μου.. Και το έργο συνεχίστηκε κανονικά μέχρι την τελευταία σκηνή...
Τα θλιμμένα τους πρόσωπα, με δάκρυα στα μάτια ευχαρίστησαν το κοινό και υποκλίθηκαν όλοι μαζί στο τέλος της παράστασης.. Το χειροκρότημά μου ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε πριν σβήσουν και πάλι τα φώτα...