To The Next Step, 'Till The Last Step...

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Day Life


Σήμερα δεν ήθελα να ξυπνήσω, δεν είχα διάθεση για τη μάχη της ημέρας.. Όμως ούτε καν ο θάνατος δε χαρίζεται..
Βγήκα έξω σαν να ήταν να φύγω, σαν να ήταν η τελευταία φορά που έβγαινα από εκείνη την πόρτα.. Δεν ήξερα που να πάω, δεν ήξερα αν υπήρχε μέρος που θα ήθελα να πάω, έτσι περπάτησα χωρίς σκέψη σε δρόμους με κόσμο και φασαρία. Πίστευα πως ίσως αυτό ν' αλλάξει κάτι, δε ξέρω τι, απλά έτσι νόμιζα και αυτό μου έφτανε για την ώρα..
Πήγα και έκατσα σε μια στάση λεωφορείου μήπως και αρχίσω να περιμένω κάτι.. Χώθηκα μέσ' στον κόσμο χωρίς λόγο και άρχισα να τους παρακολουθώ. Τους έβλεπα να φεύγουν και να έρχονται άλλοι συνεχώς και τα λεωφορεία σαν κινούμενες κονσέρβες να χάνονται ξαφνικά με τον ίδιο τρόπο που εμφανιζόντουσαν.. Ήταν λες και είχε σταματήσει ο χρόνος για 'μένα και σαν ένα τρίτο μάτι, ή φάντασμα αν θέλεις, κοιτούσα τις ζωές των άλλων απ' έξω.. Την ατελείωτη μάχη του καθενός με το χρόνο, με τις υποχρεώσεις του, με τα πρέπει του... Ήταν όλοι αγχωμένοι, βιαστικοί, πολλοί κουβαλούσαν τσάντες και σακούλες, ή μάλλον αυτές τους κουβαλούσαν... Προσπερνούσαν ο ένας τον άλλο σαν σε αγώνες ράλι για το ποιος θα μπει πρώτος στην κονσέρβα που πλησίαζε.. Και όταν άνοιγαν οι πόρτες ξεκινούσε το πανηγύρι.. Άλλοι προσπαθούσαν να κατέβουν και άλλοι ταυτόχρονα ν' ανέβουν και παντού σπρωξίματα, βρισιές και αναθεματισμοί. Το πιο αστείο θέαμα της υπόθεσης ήταν οι γέροι που χρησιμοποιούσαν τα μπαστούνια τους για να χτυπούν τα πόδια των άτυχων μπροστινών τους οι οποίοι τους έπαιρναν τη θέση ή τους έκρυβαν τη θέα απ' το παράθυρο. Πολλές φορές πάλι σε μια πόρτα που κανονικά χωράνε μόνο δύο τους έβλεπες να μπαινοβγαίνουν τρεις τρεις και καμιά φορά ανά τετράδες, σε σπάνιες βέβαια περιπτώσεις χωρίς κανείς να νοιάζεται για το διπλανό του.. Άγνωστη λέξη το συγγνώμη.. Και ο ήλιος να βαράει σφαλιάρες από 'κει ψηλά..
Κουράστηκα, τους βαρέθηκα.. Και απ' ό,τι φαίνεται έτσι θα πάει και υπόλοιπη μέρα τους και η κάθε μέρα τους.. Κουράστηκα.. Όλα γύρω μου ίδια, όλα μέσα μου ίδια.. Ξαναγύρισα πίσω στο σπίτι ηττημένος και πάλι, αλλά δε μπορούσα πια ν' αντιδράσω.. Έφαγα (σαν υποχρέωση στη ζωή) και προσπάθησα να  ξανακοιμηθώ.. Μια μέρα είναι και θα περάσει, είπα ψέμματα στον εαυτό μου και έκλεισα τα μάτια..

16 σχόλια:

annanas είπε...

Αφού σε μαθαίνω καλά, γιατί μας ρίχνεις έτσι?

Μια φορά μόνο θέλησα να χαθώ μες τον κόσμο. Πήγα σινεμά μόνη μου (σε village όχι συνοικιακό) και ΉΜΟΥΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ μέσα στην αίθουσα. Τραγικό μιλάμε.

Τώρα σχετικά μ' αυτό που περιγράφεις, είναι η καθημερινότητα στις μεγάλες πόλεις. Τρέξιμο, άγχος κι απίστευτος εγωισμός. Δεν επιβιώνεις αλλιώς. Απλά μπαίνεις στο χορό και χορεύεις. Θέλοντας και μη.

Liani είπε...

κατι μου θυμηζει η φραση "κινούμενες κονσέρβες" :P
ελα μωρε τωρα που νιωθεις ηττημενος
παρε με ενα τηλ και θα δεις για ποτε θα σε κανω να νιωθεις νικητης :)

Lianiς

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΨΥΧΗΣ είπε...

Μια χάλια μέρα οκ μαζί σου.
Αν αντί να πεις ψέματα στον εαυτό σου και κοιμηθείς, να εκμεταλλευόσουν την ημέρα αυτή να κάνεις όλα αυτά που με βάρος πρέπει να κάνεις
(παραπάνω διάβασμα, κιθάρα, γράφω τραγούδια, γράφω μουσική... φτάνουν αυτά)
Ίσως να μην ήταν τόσο χάλια η τόσο άχρηστη.
Γιατί στην καλή μέρα δεν έχεις χρόνο θέλεις τόσα να κάνεις να νιώσεις... λέμε τώρα!!!

Το καλύτερο, ''η άχρηστη μέρα της ζωής μου'' ένα τραγούδι μπορείς...
δεν ξέρεις αν δεν προσπαθήσεις.
Μην υποτιμάς το συναίσθημα του άχρηστου έχει αξία. Μην το αναλύσω τώρα...

Δυο αγκαλιές να δω τι θα πει ο Liani.

Prisoned Soul είπε...

Μου έχιε τύχει πολλές φορές περπατώντας να φτάσω στο σταθμό του τρένου και περνώντας να μπω να καθήσω...
Κάθομαι που λες και κοιτώ όπως κάνεις εσύ όλους αυτούς που περνούν. Τόσο βιαστικοί, τόσο αδιάφοροι για τον διπλανό τους, τόσο άγνωστοι...
Τους κοιτώ και τους κοροϊδεύω. Γιατί δεν ξέρουν να απολαμβάνουν τη ζωή, τρέχουν όλη μέρα και γιατί; για να βγάλουν λεφτά, να αγοράσουν, να καταναλώσουν...
Ξέρεις τι παρατηρώ μετά; πόσο άδεια είναι η δική μου ζωή τελικά, που κάθομαι και κοιτώ τους ξένους και φτιάχνω στο μυαλό μου ιστορίες για τη ζωή του καθένα.

Αυτό μου θύμησες...
καιρό όμως έχω να πάω. Λες επιτέλους να βρήκα ένα νόημα στη ζωή μου;
Φιλιά

Adis είπε...

Annana,
έχεις δίκιο, χορεύεις θέλοντας και μη.. Όσο για το σινεμά, αν ήμουν δίπλα σου εκείνη τη μέρα πριν πας θα σου έλεγα να μην το κάνεις για κανένα λόγο. Πρέπει όντως να είναι πολύ άσχημο.. Και θα σου πω ένα μικρό μυστικό.. Εγώ απ' όσο θυμάμαι δε θέλησα ποτέ να χαθώ μεσ' στον κόσμο, ίσως μερικές φορές θέλησα να χαθώ απ' αυτόν, αλλά όχι μέσα σ' αυτόν...
Το σκηνικό αυτό περιέχει μια κάποια αλήθεια, (γιατί χρησιμοποιώ πολύ συχνά το λεωφορείο, ή τουλάχιστον παλαιότερα) αλλά έχει και πολύ σάλτσα.. ;) Δεν είναι κάτι που έζησα χθες, η προθχές...
Όπως και να 'χει όμως ήθελα να δω και το πως το βλέπουν οι άλλοι και μάλλον δεν έπεσα πολύ έξω.. Πολλοί έχουν τέτοιες στιγμές, αλλά όλοι έχουνε τον τρόπο τους να τις ξεπερνάνε..

Αυτό όμως που μ' άρεσε και με παραξένεψε ταυτόχρονα πιο πολύ απ' όλα ήταν αυτό: "Αφού σε μαθαίνω καλά, γιατί μας ρίχνεις έτσι?"..

Θα σε ρωτούσα τι ξέρεις για να με μάθω λίγο και εγώ, αλλά ίσως φοβάμαι ν' ακούσω γι' αυτό θα σου πω κάτι.. Αλλά όχι από εδώ... ;)

Την καλησπέρα μου Annanako! :)


Liani,
έχεις καλή μνήμη μάλλον..
Άντε κλείσε κλείσε να σε πάρω! :P

Σ' ευχαριστώ. :)
Τα λέμε! :)

Adis είπε...

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΨΥΧΗΣ,
ναι το συναίσθημα του άχρηστου έχει κάποια αξία και τα λόγια σου έχουν βάσεις αν το δεις απ' τη ματιά ενός τρίτου, αλλά εγώ δεν εννοώ αυτό ούτος ή άλλος..

Εγώ μιλάω για μια μέρα που δεν έχεις τη διάθεση για τίποτα. Και υπάρχουν τέτοιες μέρες. Εκεί δε σε νοιάζει αν θα αξιοποιήσεις τη μέρα σου ή θα τη χάσεις, ούτε καν αν ο κόσμος γυρίσει ανάποδα. Δεν υπάρχει λόγος να σκεφτείς τίποτα και καμία συμβουλή δε σου φτάνει. Στο κάτω κάτω για να κάνεις κάτι, το οτιδήποτε, πρέπει να έχεις μια κάποια διάθεση. Είτε είναι από συναισθήματα αγάπης, οργής, θλήψης, μίσους, ανουσιότητας κτλ...
Το συναίσθημα της αδιαφορίας όμως δεν παλεύεται νομίζω. Και κατά τη γνώμη μου δε χρειάζεται κιόλας. Ας υπάρχουν και μέρες που φεύγουν έτσι, όλες καλές είναι. ;)

Και μη μαλώνετε για τις αγκαλιές, τζάμπα είναι συνήθος.. :)

Καλό απόγευμα! :)


Sweet truth,
ξέρεις υπάρχει μια βασική διαφορά. Εγώ δε θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο για να κοροϊδέψω. Και επίσης δε ξέρω αν όντως υπάρχει σωστός τρόπος απόλαυσης της ζωής.. Για μένα δεν είναι καν εκεί το θέμα. Μ' αρέσει να παρακολουθώ αντιδράσεις άλλων σε καταστάσεις ζωής μόνο και μόνο για να μαθαίνω, να βλέπω λάθη και να προλαμβάνω καταστάσεις στη δική μου ζωή. Καταστάσεις οι οποίες συνήθως χρειάζονται εμπειρία για ν' αντιμετοπιστούν και τις περισσότερες φορές δεν την έχεις.. Όπως και να 'χει είναι μεγάλη συζήτηση και θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο, αλλά θα χαθεί η ουσία. Ναι, είναι κρίμα να χαραμίζεις τη ζωή σου για να φτιάχνεις ιστορίες για τις ζωές των άλλων και πολύ χαίρομαι που λες πως έχεις καιρό να το κάνεις, αλλά η εδώ περίπτωση δε θέλει να πει αυτό. Δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις αυτό όταν απλά θες να περάσει η ώρα σου, καλύτερα να ξανακοιμηθείς.. ;)

Ελπίζω να μη σε κούρασα.
Καλό σου απόγευμα! :)

Unidentified είπε...

Είναι μερικές στιγμές που δεν παλεύονται με τίποτα, και που ταυτόχρονα έχουν και την γοητεία τους.. Που δεν γουστάρεις να κάνεις τίποτα, να δεις κανέναν, να πας πουθενά.. που κοιτάς γύρω σου για να βρεις κάπου νόημα αλλά μάταια... Εμένα η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν πού και πού αυτές οι στιγμές μου.. κάτι μου λένε συνήθως, κάτι βγάζουν στην επιφάνεια.. Εγώ βέβαια σε τέτοια περίπτωση δεν θα επιδίωκα να βρίσκομαι μέσα σε κόσμο...
Το πρόβλημα σε όλα αυτά ξεκινάει όταν κάτι τέτοιες μέρες σου γίνουν συνήθεια, και ξεχάσεις να ζεις...

Να σου πω για άλλη μια φορά ότι μου αρέσει πολύ η μουσική σου..
(έχω μια αδυναμία είναι αλήθεια στο κομμάτι από το ffx!)

Καλό σου βράδυ...

Adis είπε...

Unidentified,
συμφωνώ σχεδόν απόλυτα μαζί σου. Και εγώ σε τέτοιες στιγμές δε θέλω να είμαι με κόσμο.. Απλά στο μόνο που ίσως διαφωνώ είναι ότι εγώ δεν πιστεύω πως μου αρέσουν αυτές οι στιγμές.. Σε καμία περίπτωση.. Όπως και να 'χει είναι συμαντικό να τα 'χεις καλά με τον εαυτό σου και να μη ξεχνάς να ζεις.. Όπως κι αν είσαι..

Σ' ευχαριστώ πολύ! :) Και εγώ το αγαπάω πολύ αυτό!

Καληνύχτα! :)

AlexStre είπε...

αυτό θα πεί ρουτίνα φίλε μου, να ξυπνάς κάθε πρωί με το ίδιο σκατο-συναίσθημα, να κάνεις τις ίδιες κινήσεις, να βλέπεις τις ίδιες αντιδράσεις...κάθε μέρα...όλη μέρα.
προσπάθησε να αλλάξεις καταστάσεις...βρες μια ασχολία, πέρα απο την κιθάρα...κάνε κάτι διαφορετικό κάθε μέρα...και θα εκτιμίσεις πράγματα.


το κομμάτι τα σπάει! ; )

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΨΥΧΗΣ είπε...

Υπομονή κάνεις και ότι καλύτερο μπορείς... αλλά μια και μιλάμε για εμπειρία από άλλους για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.
Η δική μου, ξύπνας μέτά από την περίοδο αδιαφορίας και κοιτάς πίσω, έχεις χάσει χρόνο από την ζωή σου και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό.
Ενώ για την αδιαφορία, ίσως μπορούσες να κάνεις κάτι και δεν το έκανες, αλλά στην αδιαφορία ακόμη και γι αυτό αδιαφορείς.
Ένας κύκλος που το μόνο αποτέλεσμα, να χάσεις χρόνο από την ζωή σου.
Η έξυπνη κίνηση κάνε κάτι παρέα με την αδιαφορία σου. (Ξανά στο πρώτο σχόλιο)
Η λάθος κοιμήσου θα περάσει η μέρα ακόμη και αν δεν κοιμηθείς.

Και πάνω απ' όλα αν μιλάμε για μία και μόνο μέρα... Υπομονή... στα χειρότερα θα χρειαστεί να έχεις υπομονή γιατί δεν θα μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

Adis είπε...

Stolenblood,
ίσως δυστυχώς, αλλά έχεις την πρώτη θέση ανάμεσα σ' αυτούς που με καταλαβαίνουν σ' αυτό το θέμα.. (Μιλάω πάντα γι' αυτούς που ξέρω..)

Σ' ευχαριστώ πάντως για τη συμβουλή.
Όσο για το κομμάτι, σου χρωστάω και εκεί ένα μικρό ευχαριστώ.. ;)

Καλό βράδυ! :)


ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΨΥΧΗΣ,
δεν είναι ένας κύκλος στον οποίο μπαίνεις με τη θέλησή σου. Αλλά όπως και να 'χει αλλού είναι το θέμα μας τελικά..

Καταλαβαίνω αυτό που λες και πιστεύω ότι ισχύει στην περίπτωση που η αδιαφορία γίνεται τρόπος ζωής, όπως είπε και η Unidentified.. Από 'κει και πέρα εγώ μιλάω για προσορινές καταστάσεις στις οποίες δεν προλαβαίνεις να κάνεις και πολλά για ν' αλλάξεις κάτι..

Όπως και να 'χει το πράγμα δεν είναι θέμα που με απασχολεί άμεσα οπότε δεν έχω λόγο να σκεφτώ τίποτα παραπάνω..

Καληνύχτα. :)

Unidentified είπε...

Έχεις δίκιο, είναι σημαντικό να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.
Εγώ δεν το έχω καταφέρει ακόμα, αλλά.. nobody's perfect!
Εγώ με τον καιρό έμαθα απλώς να συμφιλιώνομαι με αυτές τις στιγμές μου και να μην τις μισώ. Και κάθε φορά που βγαίνω από αυτές (όταν βγαίνω από αυτές)προσπαθώ να δω τι μπορώ να αποκομίσω από αυτό...
Μη νομίζεις, δεν είναι τόσο "αποτελεσματικά" όσο τα παρουσιάζω.. γιατί στη θεωρία όλα είναι τόσο ωραία..Η πράξη είναι το πρόβλημα...
Και η "μελαγχολικότητα" που με διακρίνει δεν βοηθάει ιδιαίτερα την κατάσταση...

Νύχταααα...

Ανώνυμος είπε...

διαφημιση ΟΑΣΘ?
-sentenced-
αντε καληνυχτα:)

Adis είπε...

Unidentified,
ναι δε βοηθάει καθόλου και είναι κρίμα που ενώ τ' αναγνωρίζεις στη θεωρία δε μπορείς να το κάνεις και στην πράξη.. Το ότι έχεις όμως μια κάποια διάθεση να τα βρεις με τον εαυτό σου είναι μια καλή αρχή, ε? ;)

Καλό σου ξημέρωμα Unidentified! :)


Ανώνυμε,
ναι μου 'λειψε και είπα να τους διαφημίσω λίγο.. Ε και τώρα με τα καινούρια εισητήρια τη χρειάζονται νομίζω.. Καλή δουλειά έκανα? :P

Καλό ξημέρωμα ρε! :)

Adis είπε...

Γλύκα,
ναι, αυτό είναι το πιο εκνευριστικό απ' όλα. Και αν και έχεις δίκιο αυτό το "θα ξαναζήσουμε" δε μου άρεσε καθόλου...

Την Καλησπέρα μου! :)

Liani είπε...

"Εμένα προσωπικά με εκενειρίζει απίστευτα όταν πάω να κατέβω από το λεωφορείο και πλακώνουν πόσα άτομα συγχρόνως να μπούνε, λες είναι τόσο δύσκολο να περιμένουν 2 δευτερόλεπτα να κατέβει ο κόσμος πρώτα."

naiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!! απιστευτα εκνευριστικο, εγω οταν κατεβαινω και βλεπω κατι τετοιους πολιτες κανω οτι δεν τους βλεπω και κατεβαινω με μικρη φορα και οποιον παρει ο χαρος. ποσο γουσταρω να τους σπρωχνω, και δεν εχουν και κανενα δικαιωμα να μιλησουν ΧΔ γιατι θα αρχισω να τους λεω και εγω αρλουμπες για το οτι και εγω βιαζομαι και οτι δεν μπορουσες να περιμενεις να κατεβουν για να ανεβεις και μπλα μπλα μπλα.

αλλα ειναι ωραιο να σπρωχνεις ανθρωπους :D
Lianiς

Kiitos...