Day Life

Σήμερα δεν ήθελα να ξυπνήσω, δεν είχα διάθεση για τη μάχη της ημέρας.. Όμως ούτε καν ο θάνατος δε χαρίζεται..
Βγήκα έξω σαν να ήταν να φύγω, σαν να ήταν η τελευταία φορά που έβγαινα από εκείνη την πόρτα.. Δεν ήξερα που να πάω, δεν ήξερα αν υπήρχε μέρος που θα ήθελα να πάω, έτσι περπάτησα χωρίς σκέψη σε δρόμους με κόσμο και φασαρία. Πίστευα πως ίσως αυτό ν' αλλάξει κάτι, δε ξέρω τι, απλά έτσι νόμιζα και αυτό μου έφτανε για την ώρα..
Πήγα και έκατσα σε μια στάση λεωφορείου μήπως και αρχίσω να περιμένω κάτι.. Χώθηκα μέσ' στον κόσμο χωρίς λόγο και άρχισα να τους παρακολουθώ. Τους έβλεπα να φεύγουν και να έρχονται άλλοι συνεχώς και τα λεωφορεία σαν κινούμενες κονσέρβες να χάνονται ξαφνικά με τον ίδιο τρόπο που εμφανιζόντουσαν.. Ήταν λες και είχε σταματήσει ο χρόνος για 'μένα και σαν ένα τρίτο μάτι, ή φάντασμα αν θέλεις, κοιτούσα τις ζωές των άλλων απ' έξω.. Την ατελείωτη μάχη του καθενός με το χρόνο, με τις υποχρεώσεις του, με τα πρέπει του... Ήταν όλοι αγχωμένοι, βιαστικοί, πολλοί κουβαλούσαν τσάντες και σακούλες, ή μάλλον αυτές τους κουβαλούσαν... Προσπερνούσαν ο ένας τον άλλο σαν σε αγώνες ράλι για το ποιος θα μπει πρώτος στην κονσέρβα που πλησίαζε.. Και όταν άνοιγαν οι πόρτες ξεκινούσε το πανηγύρι.. Άλλοι προσπαθούσαν να κατέβουν και άλλοι ταυτόχρονα ν' ανέβουν και παντού σπρωξίματα, βρισιές και αναθεματισμοί. Το πιο αστείο θέαμα της υπόθεσης ήταν οι γέροι που χρησιμοποιούσαν τα μπαστούνια τους για να χτυπούν τα πόδια των άτυχων μπροστινών τους οι οποίοι τους έπαιρναν τη θέση ή τους έκρυβαν τη θέα απ' το παράθυρο. Πολλές φορές πάλι σε μια πόρτα που κανονικά χωράνε μόνο δύο τους έβλεπες να μπαινοβγαίνουν τρεις τρεις και καμιά φορά ανά τετράδες, σε σπάνιες βέβαια περιπτώσεις χωρίς κανείς να νοιάζεται για το διπλανό του.. Άγνωστη λέξη το συγγνώμη.. Και ο ήλιος να βαράει σφαλιάρες από 'κει ψηλά..
Κουράστηκα, τους βαρέθηκα.. Και απ' ό,τι φαίνεται έτσι θα πάει και υπόλοιπη μέρα τους και η κάθε μέρα τους.. Κουράστηκα.. Όλα γύρω μου ίδια, όλα μέσα μου ίδια.. Ξαναγύρισα πίσω στο σπίτι ηττημένος και πάλι, αλλά δε μπορούσα πια ν' αντιδράσω.. Έφαγα (σαν υποχρέωση στη ζωή) και προσπάθησα να  ξανακοιμηθώ.. Μια μέρα είναι και θα περάσει, είπα ψέμματα στον εαυτό μου και έκλεισα τα μάτια..