To The Next Step, 'Till The Last Step...

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Trapped In Your Own Dream

Έψαξα παντού...

Κάποιος είπε πως βρήκε τη σκιά σου, κάποιος είπε ότι είδε τα μάτια σου, άλλος πως άκουσε τη φωνή σου και άλλος πως ένιωσε το άγγιγμά σου. Κανείς όμως δεν ήξερε που να σε βρει, που θα σε βρω.. Και όμως δεν το έβαλα κάτω, συνέχισα να ψάχνω.. Τις μέρες με τα μάτια, τις νύχτες με την καρδιά μου. Απ' τις πιο πολυσύχναστες πλατείες των μεγαλύτερων πόλεων μέχρι τα πιο ξεχασμένα σοκάκια των μικρότερων νησιών.. Μέσα σε κάθε λέξη και συναίσθημα, σε κάθε νότα, πινελιά και χρώμα.. Και όμως, δε σε βρήκα πουθενά.
Και έτσι τυχαία μια μέρα, ηττημένος βαδίζοντας προς το δρόμο της σιωπής, εμφανίστηκες ξαφνικά μπροστά μου. Ξεπήδησες μέσα απ' τα όνειρα των ονείρων μου σαν άγγελος θεόσταλτος.. Και έγινε η νύχτα μέρα, η θλίψη μου χαμόγελο. Και μ' εκείνο το πρώτο σου φιλί μου έδειξες πως δεν είναι όνειρο και όμως εγώ ακόμη να πιστέψω.. Γιατί όλο έρχεσαι και έπειτα φεύγεις.. Γιατί φοβάμαι μη φύγεις και δε ξανά γυρίσεις, έτσι ξαφνικά όπως ήρθες στη ζωή μου..

Και όσο θέλω τόσο διστάζω, όσο πιο κοντά μου σ' έχω τόσο νιώθω πως σε χάνω.. Και να ξεφύγω πλέον δε μπορώ. Δηλητήριο το φιλί σου, με παγιδεύει στο παιχνίδι σου. Και ότι δίνεις παίρνεις πίσω και πάντα χάνω εκεί που λέω πως κερδίζω.. Εθισμένος πλέον ρίχνω τα ζάρια και αφήνομαι στον ήχο της τύχης.. Και όπου πατάς ακολουθώ και στο ρυθμό σου πια χορεύω.. Γιατί είναι αλήθεια πως φοβάμαι, αλλά τουλάχιστον τώρα ζω.


Έψαξα παντού.
Και τελικά σε βρήκα. Μα δυστυχώς δεν ήξερα με ποιον πήγα να τα βάλω...

12 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Συνέχισε να ζεις, συνέχισε να πολεμάς για μία νίκη. Άσε το δηλητήριό της να εισχωρήσει μέσα σου. Δεν είναι θανατηφόρο, αντίθετα σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση μέσα στο όνειρο... μια αίσθηση που κάνει μέχρι και εκείνη την ψευδαίσθηση να φαντάζει πραγματικότητα...

Adis είπε...

Sweet truth,
νωρίς νωρίς στα μέρη μας! :)

Λες λοιπόν ε? Άντε να σ' ακούσω! :)
Και να σου πω κάτι που ούτε εγώ δεν ήξερα? Η πραγματικότητα τελικά είναι που με τρομάζει πιο πολύ! Η πραγματικότητα για κάτι τόσο όμορφο... ;)

Καλή σου νύχτα!
Φιλάκια! :)

ο αποτέτοιος είπε...

(ε δεν κρατιέμαι...)

αχχχ τι ωραίο τραγούδι... ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!

αμάν βρε αγόρι μου...

εμένα το ποστ μου θύμησε αυτό:http://www.youtube.com/watch?v=XewO1DB96To, και συγκινήθηκα.


(βέβαια μόλις άκουσα το άσμα σου.. η συγκίνηση έφυγε ταξίδι.. πρέπει να έχει φτάσει στη γροιλανδία..)

Adis είπε...

Αποτέτοιε,
καλά, άντε το κομμάτι μου δεν είναι στα γούστα σου και να πω πως σε καταλαβαίνω για το ταξίδι σου, αλλά τον Tom Waits πως στον θύμησε το συγκεκριμένο ποστ ακόμη να το καταλάβω.. Ε αμάν βρε αγόρι μου! Και εσύ πήγες στην άλλη άκρη! :P

Ίσως βέβαια τώρα που το σκέφτομαι αυτό να είναι και καλό.. Είναι ένα καλό παράδειγμα στο οποίο βλέπεις πως ένα κείμενο βγάζει τελείως διαφορετική εικόνα και συναισθήματα από άνθρωπο σε άνθρωπο.. Κοίτα να δεις τι συνειδητοποιεί κανείς στις 4:33 τα ξημερώματα..!

Άντε καλή επιστροφή τώρα απ' τη Γροιλανδία που πήγες και έκατσες! :P

Prisoned Soul είπε...

Πράγματι η πραγματικότητα πολλές φορές τρομάζει. Μην της δίνεις όμως και πολύ αξία γιατί είναι εκείνη που εύκολα αλλάζει!!!

ΥΓ. Δεν κοιμήθηκες καθόλου;
βλέπω πως οι απαντήσεις στα σχόλια παρά την ώρα είναι άμεσες...! :Ρ

Φιλάκια!

ο αποτέτοιος είπε...

μου έφερε στο μυαλό αυτά που λέει το τραγούδι αν ψάξεις τους στίχους θα δεις.
(κυρίως το πρώτο μέρος του ποστ)

Liani είπε...

αναρωτιεμαι εαν ζουμε,
κατι μου λεει πως ολοι μας απλως υπαρχουμε, επιβιωνουμε σε μια σκλαβια χιλιαδων αλυσίδων, δεσμων που απλως εχουν γινει ενα με το σωμα μας και το μυαλο μας.

το τι ειναι στην πραγματικοτητα
το τι ειναι στην βλεψη μας
το τι πιστευουμε οτι βλεπουμε
και το τι τελικα ειναι πραγματικα
ειναι ολα τελειως διαφορετικες εκδοχες μιας σκλαβιας.

χιλιαδες αλυσιδες που μας τραβανε.
αλυσιδες που καποιες ειναι στα κοκκαλα μας, αλλες στους μυς μας και οι περισσοτερες στον εγκεφαλο μας.

ολα τελικα ειναι μια ψευδαίσθηση "ζωης"

τελικα γιατι γενιομαστε?
για να ζουμε μια δεσμια "ελευθερια" ?

η απλως ειμαστε τα παιχνιδια ενος αγνωστου οντος που πιστευει οτι ειναι ο "θεος" και περναει καλα βλεποντας μας να βασανιζομαστε σωματικα και πνευματικα?

αυτα ειχα να πω. οποιος καταλαβε καταλαβε.

Lianiς

Adis είπε...

Sweet truth,
κοίτα, καλό είναι να έχεις το νου σου για τις απότομες και ξαφνικές αλλαγές, αλλά όπως και να 'χει αν δε δώσεις αξία, που να βρεις μετά ουσία ώστε να πολεμάς για εκείνη τη νίκη?..

ΥΓ. Κοιμήθηκα μισή ώρα και κάτι μετά την τελευταία απάντηση..

Φιλιά, καλό βράδυ! :)


Αποτέτοιε,
α! Ε, κάπως καλύτερα τώρα μετά την επεξήγηση.. Αλλά όχι και silly boy!! :P

Καληνύχτες! :)


Liani,
κάποιοι απλώς υπάρχουν. Αλλά και κάποιοι ίσως ζούνε.. Ανάλογα βέβαια το πως εννοείς το ζω...
Γιατί, μεσ' στη ζωή δεν είναι και όλα αυτά που είπες?

Το θέμα είναι να έχεις όνειρα, στόχους.. Μικρούς ή μεγάλους, δεν παίζει πολύ ρόλο.. Να ξυπνάς το πρωί και να έχεις κάτι να κάνεις, κάτι που θες. Πραγματικά. Γιατί αν ξυπνάς και το πρώτο πράγμα που σου 'ρχεται στο μυαλό είναι, "και τι κάνουμε τώρα?", τότε το 'χασες το παιχνίδι.. Καταλήγεις κάπου ανάμεσα στα συμπεράσματα που προανέφερες..

Και θα καταλάβεις καλύτερα τι εννοώ αν αρχίσεις να βλέπεις τα όνειρά σου ένα ένα να ολοκληρώνονται.. Και μετά θα δημιουργούνται και άλλα και άλλα και έτσι ποτέ δε θα χάνεις τη διάθεση να παλεύεις γι' αυτά.. Γιατί όλο αυτό είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα εξηγήται, πρέπει να το βιώσεις για να το νιώσεις και να καταλάβεις.. ;)

Ακόμη και το ν' αναγνωρίσεις αυτό που είπες περί αλυσίδων είναι ένα είδος στόχου. Διότι μετά μπαίνεις σε μία διαδικασία να παλεύεις να τις σπάσεις για να ελευθερωθείς πραγματικά. Με οποιοδήποτε τρόπο.
Βέβαια, όλα αυτά προϋποθέτουν διάθεση πρώτα.. Διάθεση για ζωή.. ;)

Όσο δεν προσπαθείς, ναι, απλά υπάρχεις...

Καλό βράδυ σε 'σένα και στις ανήσυχες σκέψεις σου! :P

annanas είπε...

Νομίζω ότι όλοι φοβόμαστε την πραγματικότητα.
Η Κική Δημουλά λέει: "Μάνα, λες να είναι κληρονομική η πραγματικότης;" , σα να πρόκειται για ανίατη ασθένεια. Και γίνεται, όταν κάποιος που σε ενδιαφέρει, σε βασανίζει με τις συνεχείς και φαντασμαγορικές εισόδους κι εξόδους στη ζωή σου.

Καλό σαββατόβραδο μικρέ! :*

Adis είπε...

Annana,
ναι, ίσως έχεις δίκιο.. Δεν ξέρω βέβαια, αν όντως όλοι τη φοβούνται, αλλά σίγουρα είναι πολλοί έτσι κι αλλιώς.. Απλά αυτό που λες στο τέλος το δικαιολογώ διότι είναι φυσιολογικό κάπως, συμβαίνει δηλαδή συνέχεια σε τέτοιες περιπτώσεις. Πες μου όμως, είναι φυσικολογικό να συνεχίσει να υπάρχει αυτός ο φόβος όταν μετά από πολλές εισόδους-εξόδους σταθεροποιηθεί η κατάσταση? Και μιλάω για σταθεροποίηση μετά από την τελευταία είσοδο... ;)

Καλό Κυριακόβραδο! :*

annanas είπε...

λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά δεν πιστεύω ότι θα παραμείνει σταθερή η κατάσταση :S
Το 'χω ξαναπεί. Αν κάτι είναι να τσουλήσει, τσουλάει απ' την αρχή.
Οπότε ο φόβος είναι απόλυτα δικαιολογημένος.

Adis είπε...

Annana,
το δέχομαι έτσι που το λες. Στο κάτω κάτω αυτός είναι και ο λόγος του φόβου, κάπου βαθιά μέσα μου έχω υπόψιν τη φράση αυτή που είπες, απλά εγώ δεν απορρίπτω καμία περίπτωση στο τι μπορεί να συμβεί.. Άλλωστε σε οποιοδήποτε θέμα κι αν ψάξεις θα δεις πως δεν υπάρχει κανόνας χωρίς εξαιρέσεις.. ;)

Βέβαια, δε χανόμαστε, εδώ θα είμαστε και θα δείξει..

Καλό ξημέρωμα.. :)

Kiitos...